χιονίζει!

Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου.
Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
Οι δρόμοι είναι λευκοί.
Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.

Σήμερα ξύπνησα βλέποντας στον ύπνο μου πως έκανα ποδήλατο. Δεν ήταν εύκολο αλλά δεν ήταν και δυσάρεστο. Δεν ήταν συνεχόμενο, σταματούσα και άρχιζα ξανά και ξανά. Ζοριζόμουν αλλά μ άρεζε κιόλας, γιατί ήταν λίγο σαν να πετούσα, γιατί μετακινιόμουν γρηγορότερα και ευκολότερα έτσι από ότι με τα πόδια. Απλά, ήμουν (είμαι) λίγο αγύμναστη, αλλά επίσης πρόθυμη να ξαναπροσπαθήσω από την αρχή.
Είναι πολύ περίεργο, έχω χρόνια να κάνω ποδήλατο, δεν είναι καν ανάμεσα στα πράγματα που μου αρέσουν, δεν το είχα σκεφτεί ή επιθυμήσει ποτέ.

Στο ποίημα του Εμπειρίκου έπεσα τυχαία και το κράτησα, γιατί οι δρόμοι είναι λευκοί -όχι ακόμα αλλά το πρωί μάλλον θα είναι και είμαι στην Αθήνα, και μ αρέσει πολύ να χιονίζει, ήταν και ο καφές με ποίηση και παιδίσκες (!) το πρωί, μα κυρίως (φτου-φτου, χτυπάω ξύλο) γιατί η εκδρομή αυτή δεν φαίνεται να έχει τέλος!

* * * * * * *