όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)

της Στυλιάνας Γκαλινίκη.

Ξεκίνησα να κάνω συγκρίσεις με την Ευγενία Φακίνου (και την Φοίβη της Τασίας Χατζή). Αλλά όχι, δεν θα μπώ σ' αυτή τη διαδικασία, δεν θέλω.
Είμαι γεμάτη ενθουσιασμό: το καλύτερο ελληνικό βιβλίο που έχω διαβάσει εδω και μήνες, χρόνια (του Σεφέρη εξαιρουμένου, φυσικά!).
Να βρω το τηλέφωνο αυτής της κοπέλας, να την πάρω να της πω ευχαριστώ που γράφει και/διότι σκέφτεται έτσι.
Μακάρι να χαρούμε και συνέχεια.


* * * * * * *