Συχνά, όχι τ ό σ ο συχνά πιά, αλλά αρκετά συχνά ώστε να μην είναι π ο τ έ, είμαι γεμάτη μ'ένα παράπονο, ένα παράπονο...
Θέλω να το πώ, μα κρατιέμαι.
Σαν λύκος στο φεγγάρι, θέλω να βγεί από μέσα μου και να σκορπίσει στο νυχτερινό ουρανό, το παράπονο.
Που λόγο δε βρίσκω να υπάρχει-με τη λογική, μα υπάρχει, πιέζει το στήθος μου, την αναπνοή μου, δένει κόμπο το λαιμό μου...
Εδω μέσα είναι σαν κορυφή βουνού, κι άμα κλείσεις και τα σχόλια, κανείς δεν θα σε ενοχλήσει με λόγια παρηγοριάς κι επιχειρήματα. Ελεύθερη να φωνάξω, στο υπερπέραν...
* * * * * * *
2 σχόλια:
Φώναξε λοιπόν. Κάνε το παράπονο κραυγή και άσε την να ακουστεί ως τα πέρατα της γης. Μέρα καλή
Μου αρέσει πολύ η λιτότητα και η ευαισθησία ετούτου του "λεμονιού" και δεν θα ήθελα να αλλάξει. Αφήστε, λοιπόν, το παράπονο να φύγει. Μα με κραυγή, μα με κλάμα είναι λύτρωση. Ακούγεται κλισέ αλλά λύνει τους κόμπους και καθαρίζει την ματιά...
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου