«Όταν το 1975 έφυγα από το οικογενειακό σπίτι ρίχνοντας μερικά πράγματα σε μια σακούλα του σούπερ-μάρκετ, δεν φοβόμουν τίποτα: ήθελα να γράψω με σπρέι στον τοίχο Άντε γαμηθείτε. Περνώντας το κατώφλι του στρατοπέδου που ήταν εκείνο το σπίτι, ο κόσμος έμοιαζε πράσινος σαν την κοιλάδα του Αδάμ· είχα εκπλαγεί που η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη, που ήταν τόσο εύκολο να την ανοίξω κι έπειτα να την κλείσω πίσω μου χωρίς θόρυβο. (...) Οι οικογένειες μού φαίνονται ενυδρεία όπου βάζεις αθώα το χέρι σου για να παίξεις με τα ψάρια και σου τα τρώνε τα πιράνχας (...) Είμαστε πιστοί σε κάποιον μέχρι να βρούμε κάτι καλύτερο, όχι; (...) Εξάλλου, οι περισσότεροι από μας δεν αξίζουμε την αφοσίωση κανενός». Ούτως ή άλλως: «Ποτέ δεν θέλησα να παντρευτώ, πολύ λιγότερο να «κάνω οικογένεια», όπως λένε. Το μόνο που ήθελα είναι να είμαι ελεύθερη μέσα στον κόσμο, ελεύθερη πανταχόθεν. Αν ήμουν γάτα, θα αποζητούσα τροφή, ζεστασιά τον χειμώνα και ευκαιρίες για μια τυχαία βραδιά στα κεραμίδια: το ίδιο αποζητώ χωρίς να είμαι γάτα».
Από εδώ. Κι εδώ.
Μένω άναυδη, όσες φορές κι αν το ξαναδιάβασα.
Θα ήθελα να μπορούσα να βρω λόγια να εκφράσω αυτό που με κάνει να νιώθω. Αλλά δεν μπορεί οποιοσδήποτε να είναι Σώτη.
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να καταλάβεις ότι οι πόρτες είναι ξεκλείδωτες? Και πως αυτή είναι η ζωή μας, δεν είναι πρόβα?
* * * * * * *
3 σχόλια:
Θέλω πολύ να το διαβάσω!!!
Όσο για το πόσο εύκολο είναι αυτό που μας φαινόταν εξαιρετικά δύσκολο, το να φύγουμε/βγούμε από ένα καταπιεστικό περιβάλλον, είναι θέμα αντίληψης τις περισσότερες φορές. Ανάλογα το πόσο αποφασισμένοι είμαστε... ;)
Κι όμως. Μόνο αφού το κάνεις διαπιστώνεις ότι ήταν ξεκλείδωτη. Ως τότε η πόρτα είναι διπλομανταλωμένη.
Θέλω κι εγώ να το διαβάσω. Γεια σας κορίτσια. Nice to see you again.
εντάξει αλλά δεν πρέπει να κατηγορούμε και να θυμώνουμε με τον εαυτό μας όσο είναι κλειδωμένη.
Δημοσίευση σχολίου