η ζωή μου

Άλλως, δύναμαι να προσθέσω ότι απέφυγα πάντοτε τας καταχρήσεις, τας υποσκάπτουσας την υγείαν. Μόνον της οράσεως δεν εφείσθην όσον έπρεπε. Άλλ' εις τούτο πταίει ο αυτός ιατρός. Ήτο ο γνωστός Gueneau de Mussy, ο ιατρός της βασιλικής οικογενείας των Ορλεανιδών, την οποίαν παρηκολούθησεν εις την εξορίαν. Παρεκτός της επιστήμης του, ήτο αγαθός άνθρωπος - ευφής, ευγενής και ευπροσήγορος. Παρατηρήσας ημέραν τινά τους οφθαλμούς μου, με ηρώτησεν αν αναγιγνώσκω την νύκτα εις την κλίνην μου, και απηρίθμησεν όλας τας ολεθρίας συνεπείας της τοιαύτης κακής συνηθείας, παρακινών με να την παραιτήσω. Έπειτα, εψιθύρισε μυστηριωδώς: "Δεν αποκοιμούμαι ποτέ χωρίς να αναγνώσω". Εννοείται ότι ηκολούθησα το παράδειγμα και όχι το δίδαγμα του ιατρού μου. Τούτο συνέτεινε βεβαίως εις την εξασθένησιν των οθφαλμών μου, αλλά προς τι η όρασις, εάν δεν χρησιμοποιείται; Εάν πέπρωται να χάσω το φως των οφθαλμών, ας έχω τουλάχιστον την παρηγορίαν ότι τους εχρησιμοποίησα.

Το βιβλίο του Δ.Βικέλα Η Ζωή Μου από όπου το παραπάνω απόσπασμα, το πήρα 1 (ένα!!) ευρώ στο παζάρι των Δρόμων Ζωής. Είναι μικροσκοπικό, δερματόδετο μπλέ με χρυσά γράμματα, με άψογη εσωτερική εμφάνιση (γραμματοσειρά, επιμέλεια κειμένου).
Με έχει συνεπάρει αυτή η περίεργη γλώσσα την οποία πρώτη φορά διαβάζω, ένα μείγμα καθαρεύουσας και δημοτικής-διότι στο γλωσσικό ζήτημα κρατούσε μεσαία θέση, καταδικάζοντας τις ακρότητες των καθαρευουσιάνων και των δημοτικιστών-λέει στην εισαγωγή.
Επίσης μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα από κάθε είδους μυθιστορία αυτή η περιγραφή της καθημερινότητας μιας εποχής μακρινής, είναι κάπως σαν να βλέπεις ταινία, ντοκιμαντέρ.
Με δυό λόγια απολαυστικό σε όλα, γλώσσα και περιεχόμενο.

* Ένα καφέ στη Βιέννη.


* * * * * * *