26.2.10

ένα αυτοβιογραφικό διήγημα

Επί τριάντα χρόνια έμεινα καθισμένος στο τραπέζι του πατρικού μου. Ο ένας μετά τον άλλο, οι φίλοι μου έφυγαν από το Λε Κρεζό, ανακάλυψαν άλλες χώρες, εγκαταστάθηκαν σε άλλες πόλεις. Εγώ είχα την εντύπωση ότι πουθενά αλλού δε θα βρισκόμουν μπροστά σε πρόσωπα τόσο πρωτοφανή, όσο εκείνα που συναντούσα δυό φορές την ημέρα, σε κάθε γεύμα. Πατέρας, μητέρα, αδελφός, αδελφή: τι πιο παράδοξο από αυτούς τους ανθρώπους που σου μοιάζουν τόσο πολύ κι είναι τόσο διαφορετικοί; Όταν μοιραζόμουν το ψωμί μαζί τους, ήταν σα να πήγαινα μακρύτερα κι από την Κίνα. Ποιός ο λόγος να γυρίσω τον κόσμο, αφού δεν είχα ακόμη αποκρυπτογραφήσει τα αινίγματα τούτων των οικείων παρουσιών; Γύρω από το τραπέζι περιστρέφονταν οι άγγελοι του επιουσίου, θαμπωμένοι από τις λάμψεις του λουλουδάτου μουσαμά.

Διαβάζω το Αιχμάλωτος του λίκνου του Κριστιάν Μπομπέν.

Η φωτογραφία είναι από το Pixdaus.


* * * * * * *

1 σχόλιο:

Σταυρούλα είπε...

Περιμένω να το τελειώσεις να το δανειστώ!
Τα μικρούλια είναι απίθανα! ;)