κάθε μέρα

Ελάτε νεράιδες, πάρτε μ' έξω απ'αυτό το βαρετό κόσμο,
για' θα μπορούσα μαζί σας να ταξιδεύω με τον άνεμο
και να χορεύω με τα βουνά,
σα φλόγα.

O Απρίλιος είναι διεθνής μήνας ποίησης κι εγώ σκέφτομαι τη Δευτέρα να κολλήσω στον τοίχο της κουζίνα της Τράπεζας το παραπάνω ποίημα του W.B.Yeats.
Έτσι κι αλλιώς το κουζινάκι είναι πολύ μικρό, στο υπόγειο: κάθε πρωί το ίδιο, (όμορφα/βαρετά/φρικτά, κι όλα αυτά εναλλάξ και συνέχεια-σχεδόν σαν οικογένεια) κάνουμε ακροβατικές κινήσεις προσπαθώντας να μην πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο, τέσσερα, πέντε, έξη άτομα, τρώγωντας κορνφλεικς, ανοιγοκλείνοντας το ψυγείο, για τις μπανάνες, τα γιαούρτια, το κολατσιο τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο, και ζεσταίνοντας νερό στο βραστήρα -και στο γκαζάκι- για τον ελληνικό καφέ.
Μόνο η ποίηση έλειπε από κει-ως τώρα όμως.

Κατά τα άλλα, η ημέρα μου περνάει με ανθρώπους επι το πλείστον δυστυχισμένους.
Οι μεν γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και οι δε γιατί δεν ξέρουν πως να προστατέψουν τα λεφτά τους.
Εν ολίγοις, όλοι είναι σε απόγνωση, είτε έχουν (πολλά) λεφτά είτε δεν έχουν καθόλου. Περίεργο δεν είναι?
Σήμερα παρατήρησα πως ο βαθμός δυστυχίας τους είναι πάνω-κάτω ο ίδιος, για λόγους όμως εκ διαμέτρου αντίθετους.
Φεύγει ο ένας κι έρχεται ο επόμενος, κι εναλλάσεται μπροστά μου συνέχει το ίδιο σκηνικό.
Τι να τα κάνω? Εσείς τι θα κάνατε? Και, δεν μπορώ να δίνω τίποτα, τίποτα, για 6 μήνες τουλάχιστον, για ένα χρόνο, να παγώσουν οι πληρωμες...

Κι εγώ, σαν αδελφή του ελέους, προτείνω λύσεις, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνες, χαμογελώ, παρηγορώ, κατευνάζω.
Σε λάθος δουλειά δουλεύω. Να ήμουνα νοσοκομα σε γηροκομείο. Παραμάνα σε βρεφοκομείο. Αυτί σε τηλεφωνική γραμμή βοήθειας. Μαγείρισσα. Χαιδεύτρια κεφαλιών και χεριών.
Κρίμα.


* * * * * * *