12.5.10

sonnet III


Κοίταξε στον καθρέφτη, και πες στο πρόσωπο που βλέπεις,
τώρα είναι η ώρα που αυτό το πρόσωπο πρέπει να φτιάξει εν' άλλο,
φρεσκάρισμά που αν δεν το κάνει τώρα,
το σαγήνεμα του κόσμου, άκαρπη ευχή της μάνας.

Γιατί, ποιά είναι αυτή η ομορφη που η άκαρπη μήτρα της
περιφρονεί το όργωμα του γάμου;
Ή, ποιός είναι αυτός που θέλει τόσο να γίνει ο τάφος,
ώστε με την αγάπη του εαυτού του, να σταματήσει τους επιγόνους;

Εσύ είσαι ο καθρέφτης της μητέρας, και αυτή σε σένα
ξαναβλέπει τον όμορφο Απρίλη των νιάτων της.
Έτσι, μέσα απ' τα παράθυρα των χρόνων σου, θα δει
παρόλες τις ρυτίδες, τα χρυσά της χρόνια.

Μα αν (θέλεις να) ζήσεις, χωρίς να σε θυμούνται,
πέθανε άκληρος, κι η θύμησή σου θα πεθάνει κι αυτή μαζί σου.

* sonnet III


* * * * * * *

1 σχόλιο:

Σταυρούλα είπε...

Δε μ΄αρέσει το ποίημα για ευνόητους λόγους (κατακλείδα). Εξάλλου δεν αναφέρεται η επιλογή (φυσική ή συνειδητή) καθόλου.

Μ΄αρέσει η φωτογραφία με τις κούκλες σου . Δικά μας είναι αυτά (τ΄ανίψια), πιότερο απ΄ότι είναι των γονιών τους. Αυτοί τα γέννησαν, εμείς μεγαλώνοντάς τα τά λατρεύουμε κι από επιλογή! ;)