ομφαλοσκοπώντας δε θα βρεις την απάντηση

Κάθεται στην καρέκλα της κουζίνας και κοιτάζει τα χέρια της.
Μετά, σκεπάζει τα μάτια με τις παλάμες και κουνιέται πέρα-δώθε, επι ώρα.
Το κεφάλι είναι πολύ βαρύ για να το κρατήσουν οι ώμοι, τα βλέφαρα πολύ βαριά για να μείνουν ανοιχτά.
Το στόμα στεγνό, κάνει προσπάθεια για να βγεί ο παραμικρός ήχος.
Μόνο αυτό το πέρα-δώθε την ανακουφίζει, βγαίνει από μέσα της, σα νανούρισμα, σα να υπάρχει ένα χάδι εκεί έξω κι αυτή να σέρνεται σαν πούπουλο από κάτω του.

Η παραμυθία των παραμυθιών.
Μερικές φορές χάνεται, όμως.
Πουθενά παραμυθία, τίποτα που να παραμυθιάζει.

(Ή, ισως κάτι, λίγο: τα τραγούδια στο ραδιόφωνο το πρωί στο αυτοκίνητο.)


* * * * * * *