11.10.10

πίσω απο την πόρτα

Αυτά τα ίδια μαλλιά, οι ίδιες κομώτριες δεν τα φτιάχνουν πάντα το ίδιο όμορφα. (Kι επιπλέον, εκείνος ο συγκεκριμένος ένας, λέει εμένα εξάλου μου αρέσουν σγουρά.)

Επίσης κοιτάζω το μέιλ μου, εκατό φορές τη μέρα, κι αν εξαιρέσεις τα (ελάχιστα) σχόλια του μπλογκ, συνήθως είναι άδειο.
Εκείνα τα μπουκάλια στο πέλαγος, που λέγαμε και χθες.
Σήμερα ένιωσα πως γράφω, γράφω, γράφω, στέλνω μειλ, λινκς, λινκς, ποστάρω... Μερικές φορές το ότι ξέρεις ότι τα διαβάζουν κι ότι δεν κουράζεις (στέλνε, στέλνε, φυσικά και τα διαβάζω) μοιάζει να μην είναι αρκετό.
Ο τοίχος μου! Ε, εμένα ο τοίχος μου είναι άσπρος και ψηλός, και μερικές φορές που έχω υπερένταση και ενεργητικότητα σαν σήμερα, σέρνω το δάχτυλό μου επάνω του για να αισθανθώ οτι υπάρχει ο απέναντι, οτι δεν μιλάω μόνη μου.

Με έπιασε μια άνοιξη φθινοπωριάτικα, κι εδώ είχα γραψει "αλλά κάνω υπομονή και θα περάσει", όσο το ξανασκέφτομαι όμως, μη σώσει και περάσει!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η θεμελιώδες ερώτηση του διαδικτύου είναι αυτή της μοναξιάς. Πιστεύω ότι ότι κι αν γράφουμε με όποιον κι αν μοιραζόμστε σκέψεις και σχόλια, δεν είναι τίποτε παρά ένας τραγικός μονόλογος με τους τραγωδούς να λένε τα δικά τους. Αν αφιερώναμε τουλάχιστον λίγο περσσότερο χρόνο; Να αφήσουμε τα λόγια των άλλων να μας συνεπάρουν. Να γίνουν δικά μας. Να νιώσουμε την απόγνωση ή ευτυχία.

Δεν έχω καταλήξει. Σίγουρα κατέληξα ότι όλος οι χρόνος που σπτάλησα στα facebook κλπ ήταν μάταιος και το ήξερα από την αρχή. Γι αυτό και την κοπάνησα από αυτού του είδους ύπαρξης. Κι έτσι είμαι πάλι ο παλιός, μοναχικός φμώτης που δεν ξέρει τι ψάχνει και ξέρει ότι δεν ξέρει τίποτε.

Βλέπεις, να ακόμα ένας μονόλογος...

MåvяiÐåliå είπε...

egw pantos eimai akoma edw...

Ανώνυμος είπε...

εδώ :)

roxanne

Σταυρούλα είπε...

Όλοι το περνάμε. Όσον αφορά την άνοιξη, αν σε κάνει να νιώθεις καλά, γιατί όχι; :)

Teteel είπε...

Και εγώ εδώ είμαι, χωρίς μπλογκ, ακόμη..., αλλά σε διαβάζω, ευχαριστιέμαι τις αναρτήσεις σου, μου έχεις δείξει πράγματα που δεν ήξερα, έχεις γεμίσει τα μάτια μου ομορφιά, μου αρέσεις.
Είσαι στους σελιδοδείκτες μου και κοιτάω κάθε μέρα αν έχεις ανάρτηση κι ας μην κάνω σχόλιο κάθε φορά.
Αυτά που "στέλνεις" έχουν αποδέκτες.
Είναι μια επικοινωνία όλο αυτό. Έτσι νιώθω.
Να είσαι καλά.

ανατολή είπε...

Κι εγώ εδώ είμαι, χωρίς blog αλλά μ' ένα τηλέφωνο στο χέρι, έτοιμο να προσκαλέσει ένα αγαπημένο φίλο σε κουβεντούλα. Και παίρνω, παίρνω τηλέφωνα, αλλά συνήθως κανείς δε μου παίρνει. Μερικές φορές το ότι παίρνεις τηλέφωνο κι ο άλλος σ’ απαντάει και κάθετε και σ’ ακούει μοιάζει να μην είναι αρκετό. Όμως εγώ συνεχίζω και παίρνω τηλέφωνο σ’ αγαπημένους φίλους όποτε νοιώσω την ανάγκη να τους μιλήσω, γιατί νοιώθω καλά καλύπτοντας αυτήν μου την ανάγκη. Πολλές φορές ένα τηλέφωνο μπορεί να μου αλλάξει τη διάθεση, να με ξελαφρώσει, να με λυτρώσει. Άλλοτε πάλι ένα ψυχρό τηλέφωνο που δε βρίσκει ανταπόκριση στη διάθεση για κουβεντούλα, ή ακόμη χειρότερα ένα τηλέφωνο που δεν απαντά ή που δε κτυπά, μπορεί να με βουλιάξει, δημιουργώντας μου την ανάγκη να κραυγάσω. Είναι δηλαδή σαν το άδειο mail.Δε βαριέσαι όμως, επιμένω σ’ αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας γιατί τελικά αυτός ο τρόπος μου ταιριάζει περισσότερο, αυτός ο τρόπος μου αρέσει περισσότερο. Καταβάλλω όμως προσπάθεια να σέβομαι και τους τρόπους επικοινωνίας που επιλέγουν οι άνθρωποι γύρω μου, πόσο μάλλον τους τρόπους που επιλέγουν οι αγαπημένοι μου φίλοι. Γιατί πολύ απλά πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων ενώ είναι φορές που σε κάποιες περιπτώσεις, η επικοινωνία μένει αλώβητη από τα χιλιόμετρα, την απουσία και τα βλέμματα.
Σαν πολλά να είπα. Δυστυχώς σήμερα είναι μία από τις μέρες που θέλω να φωνάξω αλλά και πάλι δυστυχώς είναι πολύ αργά για να πάρω τηλέφωνο. Φιλιά πολλά φιλεναδούλα μου και συνέχισε να στέλνεις mail όπως εγώ θα συνεχίσω να παίρνω τηλέφωνο. Σ αγαπώ πολύ και μου λείπεις!

Me:Moir είπε...

Εμένα πάλι μ'αρέσει που δεν έχεις άλλο τοίχο παρά μόνο αυτόν που μπορείς να σέρνεις πάνω του τα δάχτυλά σου. [Αυτόν τουλάχιστον, μπορείς να τον κοιτάς για τόσο πολύ καιρό που στο τέλος να γίνεται κομμάτι της καρδιάς σου (παραφράζοντας την αγαπημένη Σ.Π.)]

Ανώνυμος είπε...

πηρα θαρρος απο το στελνε-στελνε

εντος των τειχων μου επισης
και
αν θεωρουμαι "απέναντι"
σας διαβεβαιώ πως σας ακουω πολύ προσεκτικά :)

(ασφαλως μη σωσει και περασει - τι ειναι αυτα που λετε;)