17.11.10

αν νομίζεις πως ήρθε η άνοιξη, αυταπατάσαι

Υπάρχουν δυο πιθανές στάσεις αντίκρυ στο θάνατο. Είναι οι ίδιες που κρατάμε αντίκρυ στη ζωή. Μπορείς να το βάλεις στα πόδια βρίσκοντας καταφύγιο σε μια καριέρα, μια σκέψη, κάποιο σχέδιο. Και μπορείς ν'αφεθείς να σε παρασύρουν-να ευοδώσεις την έλευσή τους, να γιορτάσεις το διάβα τους.
Ο θάνατος για τον οποίο τίποτα δεν γνωρίζουμε θ'ακουμπήσει το χέρι του πάνω στον ώμο μας κρυφά σε κάποια κάμαρα ή θα μας χαστουκίσει ολοφάνερα μπροστά σ' όλον τον κόσμο-ανάλογα. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε περιμένοντας εκείνη την ημέρα είναι να του ελαφρύνουμε τη δουλειά: να μην έχει σχεδόν τίποτε να πάρει γιατί θα τα 'χουμε σχεδόν όλα ήδη δώσει. Να μην έχει να βαστάξει στα χέρια του παρά λίγα άνθη αμυγδαλιάς.

* Κριστιάν Μπομπέν: Η Ανέλπιστη= αυτή που δεν την περίμενε κανείς

Η ζωή μας-ο θάνατος, πάρε-δώσε, όλα-τίποτε, γιορτή, έλευση, το διάβα μας, άνθη, αμυγδαλιά. Ποιά λέξη εκφράζει αυτό που νιώθω τώρα, αυτό που ένιωσα χθες βράδυ διαβάζοντας αυτή την παράγραφο;

Σήμερα περάσαμε κάτω από μια ολάνθιστη γαζία.

5 σχόλια:

Me:Moir είπε...

Είναι μοναδικός, και τον έμαθα απο δικό σου ποστ :)

[Το γκαζόν στη δουλειά μου έχει γεμίσει μαργαρίτες και η μανταρινιά στο μπακόνι ανθίζει κρυφά: Απόδειξη του οτι δεν έχουμε ξεμυαλιστεί μόνο οι επιρρεπείς στην άνοιξη...]

Ανώνυμος είπε...

«Οι δήθεν σοφοί διακηρύσσουν πως οι άνθρωποι δεν παίρνουν μέρος στη γέννησή τους και στο θάνατό τους. Οι αδιάφοροι, που στραβοκοιτάζουν το Χρόνο και το Χώρο, μέσα από τη στενή κοιλότητα του ματιού, θα απόρριπταν πρόθυμα τα πιο πολλά συμβάντα του Χρόνου και στο Χώρο, σαν τυχαία.
Κι ώσπου να γνωρίσετε τα μυστήρια της Πανθέλησης, δεν πρέπει να εναντιώνεστε σ’ αυτήν, γιατί σίγουρα θα είστε σεις οι χαμένοι. Θα βγείτε από κάθε αναμέτρηση πληγιασμένοι και πνιγμένοι στη χολή. Και θα ζητάτε εκδίκηση, μονάχα για να προσθέσετε καινούργιες ουλές στις παλιές και να κάνετε την κούπα της χολής να ξεχειλίσει.
Σας λέω ότι ο Χρόνος θυμάται τα πάντα, όχι μόνο αυτά που θυμάστε ζωντανά, αλλά και αυτά ακόμη που δεν γνωρίζετε καθόλου.
Όταν δείτε καθαρά μέσα από τον κόσμο, τότε θα γνωρίσετε πόσο φτωχός κι αδύναμος είναι, για να σας δώσει ό,τι ζητάτε σε ελευθερία, ειρήνη και ζωή.
Θείο προορισμό έχει ο Άνθρωπος. Κανένας προορισμός κατώτερος απ’ αυτόν δεν αξίζει τον κόπο του. Τι κι αν είναι ο δρόμος μακρύς και στρωμένος με λαίλαπες και καταιγίδες; Η Πίστη με την καθαρή καρδιά και το διαπεραστικό βλέμμα, δε θα υπερβεί τα τη λαίλαπα και δε θα νικήσει την καταιγίδα;»
Η άρνηση της ευθύνης και της επιλογής, αποτελεί μια απόδειξη ανωριμότητας. Γύρω μας υπάρχουν 10 εκατ. αποδείξεις ότι εκείνο που επιλέγεις, εκείνο «έχεις». Αν θέλεις ανελευθερία, ανεντιμότητα, βία και φόβο, ξέρεις, και που πρέπει να πας, και τι πρέπει να κάνεις και με ποιους πρέπει να συναλλαχθείς. Αν θέλεις ελευθερία, εντιμότητα, μη-βία και αγάπη, και πάλι ξέρεις.
Στην πραγματικότητα, τα πάντα (ΤΑ ΠΑΝΤΑ) είναι δυνατά· και τα αγαθά και τα κακά. Για το λόγο αυτό, φρικάρω αφόρητα βλέποντας τόσους πολλούς ανθρώπους, να κρατούν τόσο στενά τα μυαλά τους ώστε να φαντάζονται ότι δήθεν, είναι αναγκαία τόση βία, τόση βλακεία, τόση λαμογιά, τόση μοχθηρία, τόση ανελευθερία, τόση βαρεμάρα, τόση μοναξιά.
ΌΛΑ όσα πραγματικά αξίζουν σ’ αυτή τη ζωή είναι τόσο κοντά μας που αρκεί να απλώσουμε το χέρι μας και να, τ' αγγίξαμε. Το απλώνουμε;
Όλα τα υπόλοιπα είναι, νομίζω, κόνξες, μικρών και μεγάλων παιδιών που αρνούνται να ωριμάσουν.

Teteel είπε...

Υπέροχο κείμενο!
Μου άφησε μια λιακάδα στην ψυχή μου.
Σ'ευχαριστώ.

lemon είπε...

Me:Μoir, όπως το λές, είναι μοναδικός. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω, σαν Σεφέρης, σαν τον ορισμό της "ποίησης" -για μένα τουλάχιστον. Έτσι μουρχεται να πω να τον βρω, στη Γαλλία, και να τον αγκαλιάσω, γιατί πως αλλιώς μπορώ να του πω ευχαριστώ?

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Επιτέλους, διάβασα κάτι γήινο .... Να 'σαι καλά!!