Δεν έχει κανείς παρά μόνο αυτό: μια δική του ζωή.

Μάλλον δεν το χρειάζομαι πια αυτό το μπλογκ παρά σαν μπλοκ σημειώσεων: για να καρφιτσώνω τις φωτογραφίες που μου αρέσουν, να κρατάω σημειώσεις με τις προτάσεις που μου φάνηκαν σαν ποιήματα και δε θέλω να τις ξεχάσω, να γράφω τις σκέψεις μου για να τις βλέπω και να ξέρω ότι υπάρχουν.

Λέω στον εαυτό μου: τα πράγματα είναι σοβαρά, μην τα παίρνεις αψήφιστα. Αλλά αυτός είναι σαν τη Σκάρλετ: Επιπόλαιος; Ή απλά επιβιωτικός; Εκπλήσσομαι ακόμα, που στις πιο δύσκολες ώρες, τις ώρες που πρέπει να σκεφτώ, να προβληματιστώ, να α π ο φ α σ ί σ ω, αυτός ο θεομπαίχτης εαυτός, κατεβάζει τα πατζούρια, νυστάζει, σταματάει το μυαλό του, πηγαίνει για ύπνο, θυμάται πως έχει πιάτα να πλύνει, ανακύκλωση να πετάξει, σεντόνια να αλλάξει, κι αφήνει πάντα τα δύσκολα για αύριο.
Αύριο, είναι πάντα πιο εύκολα.

Το πρωί στο αυτοκίνητο, σκέφτηκα, τα πράγματα είναι απλά, τι κάθεσαι και προβληματίζεσαι; Μην κοιτάς μακρυά, κοίτα 5 εκατοστά από τη μύτη σου. Ότι συμβαίνει, το βλέπεις. Ότι αγγίζεις, αυτό έχεις. Τελεία και παύλα. Το να ανοίξεις το μπαούλο και να ψάξεις τα πως και τα γιατί, σε τι θα βοηθήσει; Αφού τίποτα δεν θέλεις να αλλάξει.

Το σούρουπο διέσχισα τη Θηβών φορτωμένη με ψώνια: Ωραία.