Σήμερα, καθώς έφτιαχνα το κρεβάτι, σκεφομουν πως άδικα γεννήθηκα, κανένα μάθημα δεν έχω μάθει σ' αυτή μου τη ζωή, μεταξεταστέα θα μείνω, σίγουρα. Πάλι τραπεζικός θα ξαναγεννηθώ, πάλι λιοντάρι, να ανοίγω την καρδιά μου στον πάσα ένα, στις γιαγιάδες της γειτονιάς, να πέφτω κάτω και να γελάω (τάχα μου) μ' εμένα, μέσα μου να ζεματιέμαι, να γυρίζω σπίτι και να κόβω τις φλέβες μου.
Θέλω να κάνω ένα βήμα μπροστά, να προχωρήσω. Όχι η καθημερινότητα, όχι. Ο εγκέφαλός μου. Το μυαλό μου, οι σκέψεις μου. Να γλιτώσω από μένα.
Εδώ και μέρες το σκέφτομαι, αυτή η Πολυάννα, αυτή η Μαίρη Πόππινς, αυτό το χαμόγελο. Ποια σατανική εμπειρία της παιδικής ηλικίας τα φύτεψε μέσα μου; Ποιo άρρωστο γονίδιο; Δεν θέλω άλλη αισιοδοξία. Δεν θέλω άλλο μην το βάζεις κάτω, προσπάθησε κι άλλο, συνέχισε, μπορείς. Είσαι δυνατή. Θέλω να εγκαταλείψω, να βάλω το κεφάλι κάτω και να το πάρω απόφαση, να βιώσω το πένθος και να πάει καλιά του. Να τελειώνουμε πια με όλα. Με τις γκρίνιες, με τα σχέδια, με τα όνειρα, με τις αισιοδοξίες. Με τη δύναμη. Δεν έχουμε άλλη, ας το πάρουμε απόφαση.
(χαχαχα, το κείμενο γύρισε μόνο του σε πληθυντικό ευγενείας, Μαρίας Αντουανέτας, χαχαχα)
* μια επιθυμία υπέρβασης, εδώ
5 σχόλια:
Σήμερα σε νιώθω πιο πολύ από άλλες φορές. Θέλω να χώσω το κεφάλι σ ένα μαξιλάρι και να μην ακούω τίποτα. Ν' αναλάβουν άλλοι. Βαρέθηκα, κουράστηκα να ΄μαι δυνατή, να πρέπει να ΄μαι δυνατή.
Σταυρούλα
Όχι.
Όχι.
Όχι.
Προχωράμε!! Πάντα προχωράμε , πες όχι αισιόδοξοι αν δεν μπορούμε, μα ούτε και απαισιόδοξοι. Αν προχωράς δεν χρειάζεται να είσαι τίποτα από τα δύο.
Είναι εδώ αυτά τα δέντρα , ψηλά και γυμνά. Βλέπεις τα κλαδιά τους όπως διαγράφονται κάτω από τον ουρανό. Μερικά λυγισμένα , μερικά δεν αλλάζουν προσανατολισμό, δεν φθίνουν , τα βλέπεις ακέραια.
Μια μέρα από αυτές που προχωράω στο δρόμο και λέω από μέσα μου ασταμάτητα ό,τι και να γίνεται εσύ προχωράς αυτό μετράει να μην σταματάς, δεν υπάρχουν τρύπες να σε καταπιούν εκεί που στέκεις , αν είσαι αποφασισμένος πάντα να προχωράς, κοίταξα αυτά τα κλαδιά και σκέφτηκα πώς θα ήταν πολύ καλά αν μπορούσα να είμαι σαν αυτά τα δυνατά, που δεν πέφτουν και ας μην έχουν ούτε φύλλα , ούτε λουλούδια, ούτε καρπούς, ούτε τίποτα, μα μπορούν και στέκουν.
Όχι λοιπόν.
ροξάν
διάβασα τώρα το άρθρο που έβαλες, μπορείς ακόμη να προχωράς και την θλίψη ολάκερη να την κουβαλάς μαζί σου, να την σέρνεις όσο προχωράς μέχρι που να σε κουράσει και να την πετάξεις. Σκέψου να μην προχωράς, σκέψου να κάτσεις σε μια μεριά και να πεις δεν μπορώ να κουνηθώ , ούτε και θέλω , βαρέθηκα, θα σε καταπιεί η άτιμη.
ρ.
Σήμερα έκανες ένα πρώτο βήμα. Όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, το έκανες. Είναι ένας δύσκολος δρόμος. Αλλά τι νόημα θα είχε αν ήταν εύκολος, έτσι δεν είναι;
Εγώ θα έλεγα να αφήσεις τον εαυτό σου να βιώσει και την αδυναμία, και το πένθος για οτιδήποτε, και το "δεν αντέχω άλλο".
Βιωσέ τα, νιώστα, και άφησε τα πίσω.
Ξανά μετά καινούρια, πάλι, σαν να έχεις ξεπλυθεί μετά από βροχή!
Λαμπερή και καινούρια!
Δημοσίευση σχολίου