η χώρα αυτών με τα μαύρα καπέλα

Πολύ θα ήθελα να ξέρω αν υπάρχει κανένας άνθρωπος (που διαβάζει αυτό το ποστ, έστω) που να ξέρει την αυτόνομη δημοκρατία του Karakalpakstan (μια περιοχή που αποτελεί το μισό σχεδόν Ουζμπεκιστάν), την πρωτεύουσά της το Nukus και το Μουσείο τους.
Όποιος έχει ακούσει για αυτό το μέρος, σίγουρα θα ξέρει και όλα τα παρακάτω.

Δεν θα γράψω για τη χώρα, για την πόλη, για το Μουσείο, για τον άνθρωπο που το δημιούργησε. Δίνω τα λινκς για όποιον θέλει να μάθει περισσότερα.

Θέλετε να πάτε στο Λούβρο, στη Βρεττανική Πινακοθήκη, στο Πράδο, στο Γκούγκενχαιμ, στην πόλη-μουσείο Βιέννη;
Ω, στο Μουσείο του Καρακαλπακστάν ξέρετε αν θέλετε να πάτε;


Να και το παραμύθι:
Οι εύποροι γονείς του τον προόριζαν για άλλα, αλλά τους πρόλαβε η επανάσταση, κι έτσι ο μικρός Igor Savitsky (4 Αυγούστου 1915, Κίεβο) έγινε αρχαιολόγος σε ανασκαφές στο Ουζμπεκιστάν. Ανάμεσα στις ανασκαφές ξέκλεβε χρόνο και ζωγράφιζε πίνακες κίτρινους σαν την άμμο της ερήμου που τον τριγύριζε.
Κάποτε ζήτησε τη γνώμη ενός ζωγράφου-του ειδώλου του στη Μόσχα, κι όταν αυτός τον συμβούλεψε να ξεχάσει τη ζωγραφική, κατέστρεψε τους πίνακές του και γύρισε στις ανασκαφές.
Τότε ήταν που ήρθε καιρός που κόντεψε να χαθεί μέσα του, αλλά (ευτυχώς) τον ξανα-βρήκε το δρόμο για τη ζωή, μέσα απ' την ιδια τη ζωή: άρχισε να συλλέγει παραδοσιακά αντικείμενα της περιοχής, ζώνες, κοσμήματα, και κυρίως αυτά τα υπέροχα υφαντά με τα κόκκινα παραδοσιακά σχέδια και κεντίδια.
Μέχρι που έφτασε να πάρει το θάρρος να ζητήσει από τον υπεύθυνο της περιοχής την χρηματοδότηση ενός μουσείου για να τα στεγάσει.
Ένα παιχνίδι εγωισμών ανάμεσα σε δύο άρχοντες (δεν μπορείς να τού χρηματοδοτήσεις ολόκληρο μουσείο, και ποιός είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κάνω, εδώ τις αποφάσεις τις παίρνω εγώ, θα τον χρηματοδοτήσω κι ας μην το βρίσκω απαραίτητο, ίσα για να δεις τη δύναμή μου) έχτισε ένα μεγάλο κτήριο στο Nukuς.
Μέσα στα επόμενα χρόνια, μέχρι το 1984 που πέθανε, πήγε κι ήρθε 20 φορές μέχρι τη Μόσχα, 4.500 χιλιόμετρα τη φορά. Και κάθε φορά επέστρεφε φορτωμένος με πίνακες ζωγράφων που το επίσημο κράτος δεν αναγνώριζε ως τέχνη γιατί "δεν πληρούσαν τις προυποθέσεις". Γιατί ήταν (ζευγάρια αγκαλιασμένα κι αγελάδες που πετούσαν) της avant garde κι όχι (τρακτέρ) του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Σήμερα το Μουσείο ονομάζεται Igor Savitsky Karakalpakstan State Art Museum και τα τελευταία 26 χρόνια διεθύνεται από την διάδοχο του Σαβίτσκυ, την Marinika Babanazarova η οποία αγωνίζεται να το διατηρήσει, αρνούμενη πεισματικά να πουλήσει έστω και έναν πίνακa σε κάποιον από τους πολλούς συλλέκτες που το ζητάνε.
(πληροφορίες εδώ)

Το Μουσείο λειτουργεί από το 1966 και στεγάζει 44.000 πίνακες, τους περισσότερους σε μορφή κρεμασμένων καμβάδων καθώς δεν υπάρχουν τα μέσα για να τους κορνιζάρουν. Κι άλλους χιλιάδες στριμωγμένους στο πάτωμα.
Οι αίθουσες κλιματίζονται με ... εμαγιέ δοχεία τα οποία γεμίζουν κάθε μερικές ώρες με νερό (το οποίο εξατμίζεται γρήγορα καθώς οι θερμοκρασίες φτάνουν τους 50 βαθμούς) ώστε να διατηρηθεί η απαιτούμενη υγρασία στο χώρο.

Να και το ντοκιμαντέρ:
The Desert of Forbidden Art

Να κι ένα σχετικό μπλόγκ:
KARAKALPAKSTAN BLOG

Δεν έγραψα τίποτε για το πώς θα γίνει να πάμε. Διάβασα όμως ότι το Μουσείο αναλαμβάνει να μεσολαβήσει για την ρύθμιση διαμονής πιθανών επισκεπτών. Και το κρατώ.