3.8.11

πώς τα λένε αυτά που κρέμονται και κάνουν γκλιν-γκλιν με τον αέρα;

O θάνατος έρχεται ξανά κοντά μου, ένα κορίτσι
με βαμβακερό μεσοφόρι, ξυπόλητο, χαχανίζοντας.
Δεν είναι τόσο τρομερό, μου λέει,
δεν είναι όπως νομίζεις, όλο σκοτάδι
και ησυχία. Έχει ονειροπαγίδες
και τη μυρωδιά των λεμονιών, μερικές μέρες
βρέχει, μα συχνότερα ο αέρας είναι στεγνός
και γλυκός. Κάθομαι κάτω από τη σκάλα
χτισμένη από μαλλιά και κόκκαλα κι ακούω
τις φωνές των ζωντανών. Μ'αρέσει,
λέει, τινάζοντας τη σκόνη απ'τα μαλλιά της,
κυρίως όταν μαλώνουν, κι όταν τραγουδούν.

* Dorainne Laux

5 σχόλια:

Περί κουζίνας και όχι μόνο είπε...

Τα λένε wind chimes!

Ανώνυμος είπε...

μ αρεσει ο ερωτισμος και η μελαγχολια που εκπεμπει το μπλογκ σου!και οι φωτο σου σουπερ!
μελωδους τα λενε
ναγια

Juanita La Quejica είπε...

Από καιρό έχω την ίδια απορία.
Προσωπικά τα αποκαλώ γκλιγκλίνια και τσάιμς.

Ανώνυμος είπε...

σκέφτηκα και εγώ σήμερα τον θάνατο.
Μου είπε πότε θα έρθεις ....
Είπα, ίσως ποτέ.
Μετά σκέφτηκα πως αν καμιά μέρα βρεθώ σε κανένα νεκροκρέβατο πολύ θα έχω στεναχωρηθεί να θυμηθώ πώς ποτέ δεν πήγα.
Τι καλά που δεν πεθαίνουμε ακόμα.
βρέχει εδώ.

φιλιά
ροξάν

agiovasilema είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.