πώς τα λένε αυτά που κρέμονται και κάνουν γκλιν-γκλιν με τον αέρα;

O θάνατος έρχεται ξανά κοντά μου, ένα κορίτσι
με βαμβακερό μεσοφόρι, ξυπόλητο, χαχανίζοντας.
Δεν είναι τόσο τρομερό, μου λέει,
δεν είναι όπως νομίζεις, όλο σκοτάδι
και ησυχία. Έχει ονειροπαγίδες
και τη μυρωδιά των λεμονιών, μερικές μέρες
βρέχει, μα συχνότερα ο αέρας είναι στεγνός
και γλυκός. Κάθομαι κάτω από τη σκάλα
χτισμένη από μαλλιά και κόκκαλα κι ακούω
τις φωνές των ζωντανών. Μ'αρέσει,
λέει, τινάζοντας τη σκόνη απ'τα μαλλιά της,
κυρίως όταν μαλώνουν, κι όταν τραγουδούν.

* Dorainne Laux