το πέταγμα

Σήμερα ξεκαθάρισα ένα σωρό πράγματα στο σπίτ, χαρτιά κυρίως, στίβες από έντυπα που φυλάω για "την περίπτωση που θα χρειαστούν", για συναισθηματικούς λόγους, γιατί "κοίτα τι ωραία που τα λέει/τι ωραία χρώματα/τι ωραίο σχέδιο", για "να το ξαναδιαβάσω αυτό κάποια στιγμή"... Τέτοια.

Όταν είμαι σε τέτοια διάθεση "πετάγματος" δεν την αφήνω να φύγει ανεκμετάλλευτη: πιάνω, εκτός από την αρχική στίβα, και οποιαδήποτε άλλη πιάσει το μάτι μου, που χρονίζει "προς έλεγχο και αξιολόγηση". Που συχνά, όχι μόνο χρονίζει, αλλά διχρονίζει, τριχρόνιζει, κοκ...

Σήμερα η εκκαθάριση είχε τον κλασσικό τίτλο Πετάμε ότι δεν χρησιμοποιήσαμε τον τελευταίο χρόνο (ή για πολύ περισσότερο διάστημα), Πετάμε ότι μπορεί να βρεθεί σε δευτερόλεπτα στο ίντερνετ, Πετάμε λίστες πραγμάτων που έπρεπε να γίνουν αλλά ξεχάστηκε ακόμη και το γεγονός ότι υπήρξαν ως σκέψεις. Και κάτι που εμφανίστηκε για πρώτη φορά: Πετάμε ό,τι όταν το βλέπουμε μας κάνει να στεναχωριόμαστε. Όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό. Τέλος. Το πετάμε γιατί δεν θέλουμε καθόλου να στεναχωριόμαστε.

Έτσι, τώρα έχω μια γεμάτη τσάντα ανακύκλωσης, ένα πιο ανάλαφρο σπίτι, και μιαν αίσθηση ελευθερίας και πετάγματος σχεδόν κυριολεκτική.

* Ο πίνακας δεν είναι εγώ κοιτάζοντας τα χαρτιά μου, αλλά είναι υπέροχα χρυσός, καλοκαιρινός, σαν τον ήλιο που μπαίνει αυτές τις μέρες στο σπίτι.
Henry Lebasque (French, 1865 - 1937): Young Woman Reading in the Garden