8.11.11

ομοιοπαθητική

Τι όμορφη που είναι η Αθήνα! Πόσο μ'αρέσει να είμαι έξω στο δρόμο το βράδυ-Σάββατο βράδυ! Έφυγα με μιαν αίσθηση ότι βρε παιδι μου η ζωή είναι ωραία, ωραία. Ωραία χωρίς σημαντικό λόγο, απλά γιατί μπορώ να περπατάω στην Ιπποκράτους κι από πάνω να βρέχει. Με τα μαλλιά σγουρά, φορτωμένη την τσάντα με τα βιβλία, νιώθω (υπέροχα) ανάλαφρη και δυνατή-σαν φοιτήτρια.

(γραμμένο το Σάββατο 8 Οκτωβρίου, γυρνώντας από καφέ με τις φίλες μου στο ράδιο μπάμπλ)

* η φωτογραφία

4 σχόλια:

Δημήτρης Τερζής είπε...

Βιβλία, καφές και φίλοι... Τι καλύτερο;; Πάντα καλά lemon!

Σταυρούλα είπε...

Να το ξανακάνουμε ;)

Roadartist είπε...

Πόσες φορές έχω αισθανθεί το ίδιο, και πόσο περίεργο το συναίσθημα όταν τα πάντα καταρρέουν.. Τα σημαντικότερα στη ζωή μου φίλοι και βιβλία :)

Kathy Writer είπε...

Έχω την τύχη να αισθάνομαι και εγώ έτσι κάποιες φορές και είμαι απλά ευγνώμων που μπορώ να αισθάνομαι έτσι. Αισθάνομαι τυχερή που έχω δίπλα μου 3 πράγματα 1.ανθρώπους που με αγαπούν 2. ανθρώπους που αγαπώ (φίλους) 3.βιβλία