5.5.12

ποιήματα

Τί έγιναν τα χαμένα μου σχέδια, και τα αδύνατα
όνειρά μου;
Kαι γιατί να υπάρχουν σχέδια σχεδόν πεθαμένα και όνειρα
παράλογα;
Τις μέρες της αργής, μονότονης, μίας, αδιάλειπτης βροχής,
δυσκολεύομαι να σηκωθώ απ' την καρέκλα όπου δεν
κατάλαβα πως καθόμουν.
* * *
Και οι μεταφυσικές χαμένες στις γωνιές των καφενείων  ανά
τον κόσμο,
οι μοναχικές φιλοσοφίες τόσων αποτυχημένων στις σοφίτες
τους,
οι τυχαίες ιδέες ενός τυχαίου, οι διαισθήσεις τόσων τιποτένιων.
* * *
Την παραμονή της καμιάς αναχώρησης
τουλάχιστον δεν εχεις να φτιάξεις τις βαλίτσες σου
ούτε να κάνεις σχεδια σε χαρτί,
με την ακούσια συνοδεία πραγμάτων που ξεχνάμε,
για το ακόμη ελεύθερο μέρος της επόμενης μέρας.

Δεν έχεις να κάνεις τίποτα

την παραμονή της καμίας αναχώρησης.

Μεγάλη γαλήνη να μην έχεις τίποτ' άλλο

παρά γαλήνη!
Μεγάλη γαλήνη που δεν ξέρει καν να σηκώνει τους ώμους
γιατί, καημένη πλήξη, έχει περάσει την πλήξη
κι έχει φτάσει εκουσίως στο τίποτα.
Μεγάλη χαρά να μην έχεις ανάγκη να 'σαι χαρούμενος,
σαν μια ευκαιρία απ' την ανάποδη.



Αντιγράφω ποιήματα του Φερντάντο Πεσσόα (και των ετερωνύμων του) από το βιβλίο του Antonio Tabucchi Η νοσταλγία του πιθανού-Γραπτά για τον Φερνάντο Πεσσόα, εκδόσεις Άγρα.

1 σχόλιο:

Σταυρούλα είπε...

Νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το αγγίζει ή να μην τον εκφράζει το πρώτο απόσπασμα. :|