το τραγούδι της άγονης πορτοκαλιάς

Ξυλοκόπε, κόψε τη σκιά από πάνω μου. 
Ελευθέρωσέ με απ' το βάρος 
να με βλέπω χωρίς καρπούς. 

Γιατί γεννήθηκα ανάμεσα σε καθρέφτες; 
Η μέρα γυρίζει σε κύκλους γύρω μου 
και η νύχτα μ' αντιγράφει σ' όλα τ' αστέρια της. 

Θέλω να ζήσω χωρίς να με βλέπω. 
Και θα ονειρευτώ ότι μυρμήγκια κι αγκάθια 
είναι τα πουλιά και τα φύλλα μου. 

Ξυλοκόπε. Κόψε τη σκιά μου από πάνω μου. 
Ελευθέρωσέ με απ' το βάσανο 
να βλέπω εμένα χωρίς καρπούς. 

~ Federico Garcia Lorca, Song of the Barren Orange Tree, μετάφρ.W.S.Merwin

η ζωή σαν παραμύθι

Σ' αυτό το σπιτικό, ταπεινό όπως τα περισσότερα, ήρθαν και βρήκαν στέγη μόλις παντρεύτηκαν οι παππούδες μου, εκείνη, σύμφωνα με τη φήμη που κυκλοφορούσε τότε, το πιο όμορφο κορίτσι της Αζινιάγκα, εκείνος το έκθετο στη ρόδα της Μιζερικόρντια του Σανταρέμ, που τον έλεγαν "μαυροτσούκαλο" λόγω της μελαχροινής του επιδερμίδας. Εκεί έζησαν για πάντα. Μου διηγήθηκε η γιαγιά μου πως την πρώτη νύχτα ο παππούς Ζερόνιμο την πέρασε καθισμένος στην πόρτα του σπιτικού, στο υπαιθρο μ'ένα ξύλο περασμένο κάτω απ'τα γόνατά του, περιμένοντας τους ζηλιάρηδες ανταγωνιστές που είχαν ορκιστεί να πετροβολήσουν τη στέγη του. Εντέλει κανείς δεν εμφανίστηκε, η σελήνη ταξίδεψε (επιστρέψτε μου να το φανταστώ) όλη τη νύχτα στον ουρανό, ενόσω η γιαγιά μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με τα μάτια ανοιχτά, περίμενε τον άντρα της. Κι είχε αρχίσει πια να χαράζει η αυγή όταν οι δυό τους αγκαλιάστηκαν.

~ Ζοζέ Σαραμάγκου, Μικρές Αναμνήσεις