καθημερινά σωσίβια

Δεν ήταν ο πιο τίμιος ή ο πιο θεοσεβούμενος άντρας, ήταν όμως γενναίος.

Ας φανταστεί η ευγένειά σας ένα επικίνδυνο φίδι με το οποίο συνεργάζεσαι και που ποτέ δεν ξέρεις με ποιά πλευρά είναι, έως ότου διαπιστώνεις πως είναι μόνο με τη δική του, και πως δεν του καίγεται καρφί για τίποτ'άλλο. 

Στο κάτω κάτω, το να χτυπηθείς καθαρά όταν παίζεται το κεφάλι σου είναι κάτι που συμφέρει πιθανόν για τη σωτηρία της ψυχής σου στην αιώνια ζωή, αλλά εδώ κάτω στη γη είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να πεθάνεις σαν ηλίθιος, με μια σπιθαμή ατσαλιού στο συκώτι σου. 

 Επιπλέον από νεαρή ηλικία είχε μάθει μια πολύ βασική αρχή για τη ζωή και την επιβίωση. Αν θέλεις μπορείς να είσαι τόσο επικίνδυνος όσο οποιοσδήποτε διασταυρώνεται μαζί σου.

~ Aρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, ο Λοχαγός Αλατρίστε. Και το φθινόπωρο.

(Η Σταυρούλα, η οποία όχι μόνο ήξερε τον Ρεβέρτε τον οποίο εγώ ανακάλυψα μόλις πρόσφατα, αλλά είχε ήδη διαβάσει ένα σωρό βιβλία του και μου δάνεισε το παραπάνω, μου έχει επίσης πει το καταπληκτικο/θεραπευτικό Όταν δεν ειμαι καλά μ'αρέσει να διαβάζω αστυνομικά βιβλία-νιώθω έτσι πως συμμαζεύω το μυαλό μου: με μια ιστορία που έχει αρχή, μέση και τέλος νιώθεις ασφαλής γιατί ξέρεις ότι κάπου θα καταλήξει και δεν θα χαθείς στο υπερπέραν.)

(Ποιά είναι τελικά τα σωσίβια; τα βιβλία; οι σκέψεις; οι φωτογραφίες; οι φίλοι; οι κουβέντες του καφέ που αναπάντεχα στρογγυλοκάθονται και πιάνουν τόσο μεγάλο χώρο στη ζωή σου; Και τι σημασία έχει, θα μου πεις. Αρκεί που υπάρχουν, σε αφθονία.)