Σκέφτομαι, πως η Ζωή ειναι μικρή-
κι ο Πόνος -απόλυτος-
και πολλοί πονούν,
μα, και τι μ'αυτό;
Σκέφτομαι πως θα πεθάνουμε-
κι η μεγαλύτερη Ζωτικότητα
δεν εξαιρείται απ'τη Φθορά,
μα, και τι μ'αυτό;
Σκέφτομαι, ότι στον Παράδεισο-
κάπως, θα πατσίσουμε-
σε μια νεα Ισορροπία-
μα, και τι μ'αυτο;
~ Emily Dickinson
28.10.12
art
Πρέπει να μεγενθύνεις τον πίνακα όσο γίνεται, να πιάνει ολόκληρη την οθόνη, να μπεις μέσα του. Μια αναπόληση του Οκτωβριου.
Δεν είμαι τυλιγμένη σ'ένα σάλι, σε μια ήσυχη παραλία.
Μέσα μου, είμαι τυλιγμένη σ'ένα σάλι, σε μια ήσυχη παραλία.
~ Dyce Pegwell, Kent - a Recollection of October 1858, Tate Britain
26.10.12
καλοκαίρι ΙΙ
Το Εργοστάσιο Εμαγιέ, που ήταν το μοναδικό εργοστάσιο παραγωγής επισμαλτωμένων σκευών στην ελλάδα, λειτούργησε από το 1927 έως το 1957 και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οικονομική και κοινωνική ζωή των κατοίκων. Τριακόσιοι περίπου εργάτες , άνδρες και γυναίκες απασχολούνταν στο εργοστάσιο. Προπολεμικά, παρήγαγε κυρίως οικιακά σκεύη και επιγραφές για δημόσια ή ιδιωτική χρήση, διαφημίσεις, πινακίδες οδών κ.α.
(από το διαδύκτυο)
Περίπου διακόσια μέτρα από την παραλία της Κορησσίας στην Τζιά, στο δρόμο προς τον θερινό κινηματογράφο, βρίσκονται τα χαλάσματα του εργοστασίου εμαγιέ-του πρώτου στο είδος του στην ελλάδα.
Όταν λειτουργούσε (μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του πενήντα) είχε 7.500 εργαζόμενους-σε μια εποχή που όλοι οι κάτοικοι του νησιού ήταν 15.000. Έκλεισε όταν ο ιδιοκτήτης του πέθανε ξαφνικά: οι κληρονόμοι πούλησαν τα μηχανήματα, οι εργάτες έχασαν τη δουλειά τους και σιγά σιγά έφυγαν από το νησί. Τώρα ολόκληρο το νησί έχει 3.500 κατοίκους.
(από κουβέντα με κάτοικο του νησιού)
* εμαγιέ (émaillé)
αφορά κουζίνες και άλλα είδη μαγειρικής που έχουν επαλειφθεί με υαλώδες επίχρισμα για προστασία από διάβρωση και υψηλές θερμοκρασίες
24.10.12
22.10.12
οι άνθρωποι, απλά, αδειάζουν 22102012
Αντιγράφω από το Letters of Note:
In 1969, publisher John Martin offered to pay Charles Bukowski $100 each and every month for the rest of his life, on one condition: that he quit his job at the post office and become a writer. 49-year-old Bukowski did just that, and in 1971 his first novel, Post Office, was published by Martin's Black Sparrow Press.
15 years later, Bukowski wrote the following letter to Martin and spoke of his joy at having escaped full time employment.
Όπου ανάμεσα σε άλλα, γράφει:
And what hurts is the steadily diminishing humanity of those fighting to hold jobs they don't want but fear the alternative worse. People simply empty out. They are bodies with fearful and obedient minds. The color leaves the eye. The voice becomes ugly. And the body. The hair. The fingernails. The shoes. Everything does.
In 1969, publisher John Martin offered to pay Charles Bukowski $100 each and every month for the rest of his life, on one condition: that he quit his job at the post office and become a writer. 49-year-old Bukowski did just that, and in 1971 his first novel, Post Office, was published by Martin's Black Sparrow Press.
15 years later, Bukowski wrote the following letter to Martin and spoke of his joy at having escaped full time employment.
Όπου ανάμεσα σε άλλα, γράφει:
And what hurts is the steadily diminishing humanity of those fighting to hold jobs they don't want but fear the alternative worse. People simply empty out. They are bodies with fearful and obedient minds. The color leaves the eye. The voice becomes ugly. And the body. The hair. The fingernails. The shoes. Everything does.
20.10.12
πόσο διατεθειμένος είσαι να ευτυχήσεις
Θέλω να μεταφράζω και να κάνω βόλτες. Να περπατάω στη θάλασσα. Ήταν για
μένα μια πολυτέλεια η βόλτα στη θάλασσα που δεν τη στερήθηκα ποτέ. Το
θέμα πάντα είναι τι είσαι διατεθειμένος να δεις και να γνωρίσεις και
πόσο διατεθειμένος είσαι να ευτυχήσεις….
~ Από τη συνέντευξη της Ιωάννας Χατζηνικολή εδώ.
Μερικές φορές διαβάζω κάτι που μου προκαλεί τέτοια συναισθήματα που θέλω οπωσδήποτε να το μοιραστώ. Έτσι λοιπόν.
Τώρα συνειδητοποίησα πως στην ίδια χρωστάω και τη γνωριμία μου με τα βιβλία του Μπρους Τσάτουιν (ανάμεσά τους το υπέροχο, υπέροχο Τι γυρεύω εδώ).
Κι επίσης το Άγρια Άλογα του Μισέλ Ντεόν, που είναι απο τα βιβλία που μου έχουν μείνει αξέχαστα, που εδώ και πολλά χρονια θέλω να το ξαναδιαβάσω (το διάβασα κάποτε δανεισμένο απο δανειστική βιβλιοθήκη) κι που τόσο συχνά, σε ανύποπτες στιγμές, μου ξαναέρχεται στο νου η ατμόσφαιρά του... Όταν το ξαναδιαβάσω ελπίζω να καταλάβω το γιατί.
Απορώ, τώρα που το γράφω, τι περιμένω ακόμα.
~ Από τη συνέντευξη της Ιωάννας Χατζηνικολή εδώ.
Μερικές φορές διαβάζω κάτι που μου προκαλεί τέτοια συναισθήματα που θέλω οπωσδήποτε να το μοιραστώ. Έτσι λοιπόν.
Τώρα συνειδητοποίησα πως στην ίδια χρωστάω και τη γνωριμία μου με τα βιβλία του Μπρους Τσάτουιν (ανάμεσά τους το υπέροχο, υπέροχο Τι γυρεύω εδώ).
Κι επίσης το Άγρια Άλογα του Μισέλ Ντεόν, που είναι απο τα βιβλία που μου έχουν μείνει αξέχαστα, που εδώ και πολλά χρονια θέλω να το ξαναδιαβάσω (το διάβασα κάποτε δανεισμένο απο δανειστική βιβλιοθήκη) κι που τόσο συχνά, σε ανύποπτες στιγμές, μου ξαναέρχεται στο νου η ατμόσφαιρά του... Όταν το ξαναδιαβάσω ελπίζω να καταλάβω το γιατί.
Απορώ, τώρα που το γράφω, τι περιμένω ακόμα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)