Να γράψω για τις ομορφιές της ζωής. Για τον Μισέλ Ντεόν, για το Ένα Μωβ Ταξί, το οποίο παρά τη φρικτή του μετάφραση με έχει μαγέψει. Κατάλαβα γιατί τα Άγρια Άλογα με δάγκωσαν τότε που τα διάβασα-έχει πάνω από είκοσι χρόνια, και με κράτησαν και συνεχώς με παρακινούσαν να τα ξαναδιαβάσω. Η γλώσσα του συγγραφέα ήταν το ποίημα.
Είναι αυτοί που γράφουν για να χαρίσουν στον κόσμο σαν λουλούδια αυτά το όμορφα που έχουν μέσα τους. Ο τρόπος του Μισέλ Ντεόν.
Έψαχνα πληροφορίες για τον Νίκο Καχτίτση.
Τι προσπαθώ να πω τόση ώρα.
Χρειάζεται ένα τέτοιο άρθρο για να δω τα σημαντικά της ζωής. Και να δω πόσο ασήμαντα είναι τα ασήμαντα.
Ηταν «δύσκολος» και εξ επιλογής εκτός κυκλωμάτων.
Στο Μόντρεαλ αγόρασε ένα παλιό μικρό τυπογραφείο.
(Η δουλειά δεν φταίει ως δουλειά καθεαυτή, είναι οι άνθρωποι που με αφήνουν άναυδη. Οι ίδιοι, παραδόξως, δεν μένουν άναυδοι. Κι έτσι, περνούν πολύ καλύτερα στη δουλειά. Που δεν τους φαίνεται σαν δουλειά γιατί περνούν ωραία.)
Μερικές φορές την ώρα της δουλειάς κάνω στοπ και σκέφτομαι ένα βιβλίο, έναν συγγραφέα, το πλεκτό μου. Για να έρθω στα ίσα μου.
Ο Νίκος Καχτίτσης έπαθε καλπάζουσα λευχαιμία και πέθανε μέσα σ'ένα μήνα. Πριν, κατοίκησε σε μια φανταστική Γάνδη και «έζησε» με τους φίλους του κυρίως μέσω αλληλογραφίας, αφήνωντας πίσω του εκατοντάδες επιστολές προς αυτούς οι οποίες, αν ποτέ δημοσιευθούν, θα αποτελούν το corpus ενός άλλου - άγνωστης μέχρι στιγμής εμβέλειας - λογοτεχνικού έργου.
* Τα αποσπάσματα είναι από το κείμενο του Γιάννη Μπασκόζου Το «άλλο» πρόσωπο της ελληνικής λογοτεχνίας.
