Κατεβαίνοντας την Ιουλιανού, μεσημέρι. Όταν πριν από εικοσιπέντε
χρόνια κατέβηκα για δεύτερη φορά στη ζωή μου στην Αθήνα, έμεινα για μια
βδομάδα σ'ένα διαμέρισμα της Ιουλιανού. Πήγα με τα πόδια μέχρι τη Νομική
Σχολή στη Σίνα για τις εξετάσεις της Τράπεζας βρίσκοντας τον δρόμο
μόνη μου σε έναν τουριστικό χάρτη και βγήκα φωτογραφία στο Σύνταγμα
φορώντας μαύρα λουστρίνια με βελούδινους φιόγκους.
Ούτε στιγμή δεν φαντάστηκα ότι θα κατέβαινα κάποτε την Ιουλιανού οδηγώντας σημειωτόν, επιστρέφοντας από την δουλειά μου.
2 σχόλια:
Πάντα κάποιος επηρεάζεται από την κινητοποίηση κάποιου... Το ζήτημα είναι να υπάρχει αλληλεγγύη και κατανόηση αμφίδρομη.
Κανονικά η Αθήνα θα έπρεπε να κατεδαφιστεί και να ξαναχτιστεί. Βέβαια δεν γίνονται αυτά, δυστυχώς, αλλά πιστεύω ότι (πολύ) μελλοντικές γενιές θα κατεδαφίσουν τις φριχτές πολυκατοικίες (και όχι μόνο), συνειδητοποιώντας την θανάσιμη αρρώστια της πόλης. Δυστυχώς δεν θα το δούμε αυτό, αλλά μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για τις γενιές που θα έρθουν μερικές εκατοντάδες χρόνια μετά...
Δημοσίευση σχολίου