στο λιμάνι

Camino Musical: 9 ημέρες γαλιθιάνικης μουσικής.

Σοφούλη και Βασ.Όλγας

joy

Χμ, στην Θεσσαλονίκη τα λέμε πιάστρες. Πρέπει να κατασκευάζονται με βαμβακερό νήμα γιατί το ακρυλικό μπορεί να καεί εύκολα σε υψηλές θερμοκρασίες.
Το συγκεκριμένο σχέδιο κυκλοφορεί στο ίντερνετ ως eastern potholder και δυστυχώς δεν έχω κρατήσει το λινκ όπου το βρήκα.

άνοιξη

Σε ικετεύω να ριχτείς με τα μούτρα στο πάθος μας, και στη μόνη μας σωτηρία και δικαίωση της υπαρξούλας μας επί της Γης-τη λογοτεχνία.

Ωστόσο, τι σημασία μπορούν να έχουν τα ονόματα; -για μας κάθε πόλη, κάθε πάρκο, ναι, κάθε σημείο της γης είναι μια Γάνδη. Μήπως δεν αισθανόμαστε συνεχώς πολιορκημένοι; Και μήπως δεν αποτελούμε ο καθένας μας μια πόλη, έναν πύργο πολιορκημένο απ'όλα τα σημεία; ...-αν τα ονόματά μας διαφέρουν, κατά τι διαφέρουμε εσωτερικά οι δυό μας;

Τα ορθά πεζά, πες του κάθε τόσο να τα καθαρίζει με βενζίνη, για να μην αφήνουν στο χαρτί υπολοιπάκια από παλιό μελάνι άλλου τυπώματος.

~ Τα γράμματα του Νίκου Καχτίτση στον Γιώργη Παυλόπουλο (1953-1967)

* * *

Από δεκατέσσερα χρόνια αλληλογραφία κράτησα τις παραπάνω τρεις φράσεις. Και ξανά, το ότι σχεδόν πάντα η γνωριμία με τον άνθρωπο δεν είναι απαραίτητη (για να το πούμε ευγενικά), -το έργο του είναι αυτό που έχει σημασία.
Εν τω μεταξύ, εκεί που στην αρχή ακουμπούσαμε στο τραπέζι, δειλά-δειλά, δίπλα στους καφέδες τις κούκλες μετα νήματα-και τις καμαρώναμε, τώρα αρχίσαμε να πλέκουμε κιόλας. Η πρώτη απόπειρα, ελαχίστων λεπτών βέβαια, έγινε τα χριστούγεννα. Σήμερα πλέχτηκε σχεδόν ολόκληρο ένα μοτιφάκι στο χρώμα του ουράνιου τόξου.

άνοιξη

Εν τω μεταξύ, στον κήπο τα γυμνά κλαδιά των δέντρων είναι γεμάτα στρόγγυλους καρπούς σαν κουδουνάκια, σαν δεντρα χριστουγεννιάτικα που ξεράθηκαν μαζί με τα στολίδια τους.

η δυσκολία της ύπαρξης

Έψαξα να βρω ποιός είναι ο ποιητής Νίκος Σπανιάς γιατί διάβασα τ' όνομά του στις επιστολές του Νίκου Καχτίτση προς τον Γιώργη Παυλόπουλο από το Μόντρεαλ (1956).
Τι εκπλήξεις που είναι οι άνθρωποι. Μια παράγραφος για τη ζωή του, ένα ποίημα, κι άλλο ποίημα, τι παράθυρο άνοιξε και τι αέρας μπήκε στο δωμάτιο και στο μυαλό μου. 
Βρήκα πως μια ζωή περίμενε ότι η Σουηδική Ακαδημία θα του απονείμει Νόμπελ Λογοτεχνίας. Και πώς έπαιρνε ναρκωτικά για να εξουδετερώσει αυτή την  Difficulte d'être.

Μεταμορφώσεις

Φορές – φορές θαρρώ πως είμαι ένα ποτήρι
Ένας μεθυσμένος το παίρνει και το σπάει.
Γίνομαι κομμάτια.
Ανάμεσα από τα σπασμένα γυαλιά λάμπει το αίμα μου.
Φορές – φορές θαρρώ πως είμαι ένας αμφορέας
Ένας αρχαιοκάπηλος τον παίρνει και τον θάβει
Μένω χωμένος στο χώμα για αιώνες, χιλιετηρίδες, ίσως…
Φορές – φορές γίνομαι ίσαλος γραμμή.
Το κυανόλευκο δαχτυλίδι του ορίζοντα,
Ο αρραβώνας, δύο που αγαπήθηκαν και
Όμως χωρίσανε για πάντα.

~ Το ποίημα είναι από εδώ: Νίκος Σπάνιας, Το Πορτραίτο Ενός Άλλοτε Ναρκομανούς και οι πληροφορίες από το Άσματα και Μιάσματα και από τα σχόλιο της Κ.σ-Μ. εδώ.

Η κυρία Κολήν κλάδευε, σκάλιζε, έσκαβε, έριχνε λίπασμα, πότιζε με φρενίτιδα.
- Το ραδιόφωνο είπε κακοκαιρία για αύριο, είπε.
Τι παράξενο πλάσμα ο άνθρωπος, τι θαύμα. Μέσα (παρ'όλη την) στην προσωρινότητά του βρίσκει κάτι να κάνει κι επιδίδεται σ'αυτό με πάθος, κουράζει το σώμα του, κρατάει ξεκούραστη την ψυχή του.

Ο πίνακας είναι του Jame Tissot: Reading the News, και το απόσπασμα από Ένα Μωβ Ταξί του Michen Deon, εκδόσεις Ιωάννας Χατζηνικολή.