9.3.13

άνοιξη

Σε ικετεύω να ριχτείς με τα μούτρα στο πάθος μας, και στη μόνη μας σωτηρία και δικαίωση της υπαρξούλας μας επί της Γης-τη λογοτεχνία.

Ωστόσο, τι σημασία μπορούν να έχουν τα ονόματα; -για μας κάθε πόλη, κάθε πάρκο, ναι, κάθε σημείο της γης είναι μια Γάνδη. Μήπως δεν αισθανόμαστε συνεχώς πολιορκημένοι; Και μήπως δεν αποτελούμε ο καθένας μας μια πόλη, έναν πύργο πολιορκημένο απ'όλα τα σημεία; ...-αν τα ονόματά μας διαφέρουν, κατά τι διαφέρουμε εσωτερικά οι δυό μας;

Τα ορθά πεζά, πες του κάθε τόσο να τα καθαρίζει με βενζίνη, για να μην αφήνουν στο χαρτί υπολοιπάκια από παλιό μελάνι άλλου τυπώματος.

~ Τα γράμματα του Νίκου Καχτίτση στον Γιώργη Παυλόπουλο (1953-1967)

* * *

Από δεκατέσσερα χρόνια αλληλογραφία κράτησα τις παραπάνω τρεις φράσεις. Και ξανά, το ότι σχεδόν πάντα η γνωριμία με τον άνθρωπο δεν είναι απαραίτητη (για να το πούμε ευγενικά), -το έργο του είναι αυτό που έχει σημασία.
Εν τω μεταξύ, εκεί που στην αρχή ακουμπούσαμε στο τραπέζι, δειλά-δειλά, δίπλα στους καφέδες τις κούκλες μετα νήματα-και τις καμαρώναμε, τώρα αρχίσαμε να πλέκουμε κιόλας. Η πρώτη απόπειρα, ελαχίστων λεπτών βέβαια, έγινε τα χριστούγεννα. Σήμερα πλέχτηκε σχεδόν ολόκληρο ένα μοτιφάκι στο χρώμα του ουράνιου τόξου.

1 σχόλιο:

Σταυρούλα είπε...

Και σχεδιάζαμε ταξίδια και δεν ξέραμε τι να πρωτοπούμε :)