Όλα αυτά, και προπάντων η βαθιά του αφοσίωση να δίνεται στους άλλους,
εγκαταλείποντας τους σκοπούς του, άγγιξαν βαθύτατα και τον Κόντογλου.
Και, ύστερα από χρόνια, στον πρόλογο της "Βασάντας" του θα γράψει για το
φίλο του:
Δεν πέρασε από πάνω μου είτε χαρά, είτε θλίψη, είτε ελπίδα ανάπαψης κι από τα δυό αυτά βάσανα, δίχως να αιστανθώ, στο καθετί απ'αυτά, να σταλάζει μέσα μου από τη γλυκιά θύμησή Σου ένα άρωμα ευτυχίας του παραδείσου. Και δεν είναι κανένα πράμα μέσα στη αρμονική μουσική του Παντός που να με κάνει ν'αγαπώ τον αγαθό Θεό, όσο η ευγνωμοσύνη μου γιατί Σ' έστειλε σε μένα. Μια μυρουδιά από άγρια, δροσερά λουλούδια μ'ευφραίνει αδιάκοπα. Ο κάθε καιρός που θα φυσήσει, μου την φέρνει απάνω στα φτερά του-να τι είσαι Εσύ για μένα.
Τη νύχτα καθουμαι στο παραθυράκι μου και βλέπω τ'άστρα που αγρυπνούν. Μια ουράνια δροσιά στάζει μέσα μου. Ο νους μου ξεκουράζεται ακουμπώντας σε Σένα. Ακούω το γλυκό χτύπο της καρδιάς Σου από χιλιάδες μίλια. Μου φαίνεται πως κρατώ το ρυθμό του Σύμπαντος.
Όξω από Σένα, δε μού 'γινε ανάγκη η φροντίδα κανενός ανθρώπου. Αυτό δείχνει πως είμαι μια δυνατή ψυχή, μια ψυχή που δε φοβάται να πλανιέται ολομόναχη και δίχως παρηγοριά μέσα σ'ένα έρημο χάος, τέτοιο που είναι αυτός ο κόσμος. Μα να πού η αγάπη αυτή κατάντησε η τροφή της ψυχής μου.
Μέσα στην παληανθρωπιά που μας ζώνει από στεριά κι από θάλασσα, στέκεσαι Εσύ και μου δείχνεις πως δεν χάθηκε ολότελα απ'αυτόν τον κόσμο η ευγένεια. Ένας άνθρωπος, ένας άνθρωπος μονάχα, μπορεί να δείξει πως η φύση μας είναι θεική μέσα σε μια πρόστυχη ανθρωπότητα...
~ Βιογραφία του Στρατή Δούκα από 1895 έως 1936, του Τάσου Κόρφη, εκδόσεις Πρόσπερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου