(Μετά που είδαμε το Γη κι Ελευθερία, γύρω στο '96 θα ήτανε, πήγαμε για σουτζουκάκια στις Σαράντα Εκκλησιές, σε ένα ταβερνάκι, σε μια φριχτή ανηφόρα που μετά φοβόμουν το πώς θα την κατέβουμε...
Τέλος πάντων. Έλεγα ότι, γελούσαμε νευρικά επι χρόνια για το πώς μετά από μια τέτοια ταινία είχαμε το θράσσος -και την όρεξη- να πάμε για σουτζουκάκια. Αλλά μάλλον ήταν από νευρικότητα. Για να εξορκίσουμε το κακό, δηλαδή. Και μαζί -ας το παραδεχτώ- και η αφέλεια, η ελαφρότητα της ηλικίας. Και, όπως και νάχει, ο άνθρωπος οφείλει να επιβιώνει.
Τέλος της παρένθεσης.)
Δεν θα γράψω τίποτα για την ταινία. Μόνο ότι χορταίνεις (όποιου του αρέσει, φυσικά) πράσινο και υγρασία. Και ότι, όπως με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα εκ των υστέρων, η πραγματική ζωή του πρωταγωνιστή είναι πολύ κοντά στον ρόλο του στην ταινία. Και ότι το πρόσωπό του μένει αξέχαστο.
* Το ουίσκι, κατά την απόθήκευσή του στα βαρέλια, χάνει μέσω της εξάτμισης ένα ποσοστό του όγκου του. Αυτό, στον κόσμο των γευσιγνωστών ονομάζεται Το μερίδιο των Αγγέλων. Ποίημα δεν είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου