παραλήρημα εν όψει των χριστουγέννων

Που σε καλούν για τα χριστούγεννα και πας για μια βδομάδα. Και είναι όλα ωραία, βάζεις τα καλά σου για να βγεις από το υπνοδωμάτιο, έχει ζέστη και τζάκια, και βιβλιοθήκες για να απομονώνεσαι και να διαβάζεις. Και τραπέζια με μπισκοτάκια για το τσαι. Και καρώ κουβέρτες στους καναπέδες. Και ΔΕΝ είναι όπως τα χριστούγεννα με την "ευρύτερη" οικογένεια, όπου έχει ψύχρα, και φασαρία, και βαρυστομαχιά, και πού είναι το κρεβατάκι μου, και θυμάσαι ξαφνικά γιατί δεν θέλεις να τους βλέπεις και πολύ συχνά όλους αυτούς, και τι να γίνεται άραγε όλος ο κόσμος στο ίντερνετ-πού ήρθα να κλειστώ εδώ μέσα-ούτε έναν υπολογιστή ανοιχτό δεν έχει αυτό το σπίτι-μα πώς ζουν;

Ή, οι ταινίες δεν είναι η πραγματικότητα. Γιατί χρειάζεται να σου το πει κάποιος αυτό; Δεν είναι προφανές; Όχι, δεν είναι. Όλο μπερδεύομαι.

Άμα βλέπω χριστουγεννιάτικες εικόνες, όλο τέτοια πάω να σκεφτώ, και μετά προσγειώνομαι.