ποίημα

Δεν θέλω πια παρά ένα μόνο δρόμο

και τη σιωπή για να κρυφτώ,

κι ένα άρμενο που να 'ρθει γρήγορο με βήματα του ανέμου,

και τη γαλέρα με ανοιχτά τα σπλάχνα στο ακρογιάλι

εκτεθειμένη στα κύματα της ανταρσίας.

Οι λέξεις μου έχουν τη θλίψη του πηλού που ψήθηκε χωρίς αγάπη
και ξέρω πως μάχομαι για ένα λυκόφως καταδικασμένο.

Ξέρω τι αξίζει η απατηλή τάξη

μιας εξοχής του απομεσήμερου, όταν η μοίρα την περπατά.

Ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα στους νεκρούς,

δεν το βλέπετε;

υπάρχει ο αέρας που ανασαίνει και χάνεται η ζωή.

* * *

Γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1925. Στοιχειώδης και μέση εκπαίδευση στην Ορλεάνη. Πτυχίο φιλολογίας και νομικής στο Παρίσι. Το 1950 ξεκινά με τα πόδια με προορισμό την Ινδία, αλλά τελικά προτιμά την Ελλάδα και την Εγγύς Ανατολή, όπου θα ζήσει πολλά χρόνια μένοντας κυρίως στην Ύδρα και την Πάτμο μέχρι το 1960. Ο Ζακ Λακαριέρ.
~ Συγγραφική πορεία, από το ημερολόγιο ενός φιλέλληνα, εκδόσεις Χατζηνικολή