26.3.14

το χάδι

Δεν είναι μια λεπτή γραμμή αυτή που χωρίζει το να γράφεις από το "να γράφεις". Είναι κάτι παραπάνω από γραμμή, είναι τοίχος.

Τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής, η ευκολία του πληκτρολογίου, το πλήθος των περιέργων που περιμένει σε κάθε γωνία του ίντερνετ, όλα αυτά κάνουν εύκολο σήμερα το να βγάλεις τα εσώψυχά σου στη φόρα, να τα εκθέσεις, ακόμα και να εκδοθείς.
Μ'αυτά και μ' αυτά, έφτασε το "γράφω" να σημαίνει ότι έχω τον τρόπο μου να πω με τρόπο έξυπνο (βλέπε πολύπλοκο, βλέπε εξυπνακίστικο) αυτά που σκέφτομαι κι αν επιπλέον μπορώ να τα δημοσιοποιήσω, γιατί όχι;

Έχω φτάσει να λυπάμαι, όχι τόσο πια για την ποσότητα του χαρτιού που ξοδεύεται, όσο -και κυρίως- για το χρόνο που σπαταλιέται στην ανάγνωση κειμένων επι κειμένων.
Όσο νωρίτερα αποφασίσει κανείς ότι ο χρόνος του είναι πολύτιμος και λίγος, τόσο πιο κερδισμένος θα βγει.

Πού θέλω να καταλήξω; Στο Χάδι του Αλέξανδρου Στεφανίδη.
Ένα βιβλίο όπως ακριβώς το συνέστησαν οι βιβλιόφιλοι φίλοι, μικρό αλλά αρκετό. Κείμενα που διαβάζονται σε δυό διαδρομές του μετρό, μια πηγαίνοντας το πρωί και μια γυρνώντας το μεσημέρι από τη δουλειά.
Το Χάδι είναι από τα βιβλία που θέλεις να έχεις στη βιβλιοθήκη σου, που θέλεις να συστήσεις, που θέλεις να χαρίσεις. Κι ο Αλέξανδρος Στεφανίδης είναι από τη μεριά του τοίχου με τους συγγραφείς.

1 σχόλιο:

Apis Mellifica είπε...

Πόσο δίκιο έχεις ! Κι εγώ αυτό σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό, πόσο μας φθείρει η ανάγνωση ''κειμένων επί κειμένων''..