ξαφνικά

Πώς έγινε, νόμιζα πως ποτέ δεν ονειρεύτηκες να μείνεις σε νησί, ούτε κι εγώ στην πρωτεύουσα, πώς έγινε να έχεις για φίλους τόσους αγνώστους μου. Σπάνια, ευτυχώς, χάνω τον ενδιάμεσο χρόνο, βρίσκομαι στο πάρκο της χανθ και κλαίω, κλαίω, λέω δεν είμαι άρρωστη εγώ. Μπορεί γιαυτό να σιχαίνομαι την υγρασία της Θεσσαλονίκης και να μου φαίνεται πως όλα εκεί είναι σκοτεινά και μυρίζουν και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Πιο συχνά, όταν τρώω για βραδινό γιαούρτι αραιωμένο με γάλα και μέσα μουλιασμένες βούκες ψωμί, σκέφτομαι τη μαμά σου.