16.6.14

ένα παραμύθι



 Μια μέρα που είχε πάρα ΠΑΡΑ πολύ κρύο, τέτοιο που είσαι τυλιγμένος με κασκόλ, σκούφο και γάντια έτσι που δε φαίνονται παρά τα μάτια και η μύτη σου, και φύσουσε κιόλας πολύ κρύο, είχαμε ραντεβού με τη Σταυρούλα για καφέ. Σάββατο πρωί πρέπει να ήταν, όπως συνήθως.
Μάλλον επίσης είχαμε αποφασίσει να εξερευνήσουμε το καφέ που είχαμε μάθει ότι υπάρχει στον ημιόροφο των εκδόσεων Πατάκη στην Ακαδημίας. Βιβλιοπωλείο ΚΑΙ καφέ μαζί- ε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το επισκεφτούμε.
Πήραμε λοιπόν την Ακαδημίας-υπέροχος δρόμος η Ακαδημίας, από τους πιο αγαπημένους μου δρόμους του κέντρου και όλης της Αθήνας, ειδικά το καλοκαίρι που είναι έρημη και έχει έντονες σκιές. Εκείνη τη μέρα είχε παγωνιά βέβαια και φυσούσε, είπαμε μόλις ένα γειά και το βάλαμε στα πόδια δίπλα-δίπλα, μέχρι να φτάσουμε κάπου ζεστά. Δεν γνωριζόμασταν και πολύ καλά τότε ακόμα-κι έχει σημασία που το λεω αυτό. Μάλλον ήταν τον χειμώνα του 2008, αφού εκείνος ήταν ο πρώτος χειμώνας που περνούσα στην Αθήνα.
Για να μην πολυλογώ άλλο, μπήκαμε, καθήσαμε, παραγγείλαμε τον καφέ μας. Δεν νομίζω ότι έχει σημασία αλλά η Σταυρούλα παίρνει σχεδόν πάντα νες καφέ κι εγώ τότε έπαιρνα καπουτσίνο.
Δεν θυμάμαι πόσα τραπέζια είχε για καφέ στον ημιόροφο, μπορεί να είχε κι άλλα, αλλά κόσμο δεν είχε, οπότε αυτό που έχει μείνει στο μυαλό μου είναι εμείς, ένα τραπέζι με καφέδες και γύρω μας βιβλία, ΒΙΒΛΙΑ, όπως στις ζωγραφιές, δυό κοριτσάκια με κόκκινες μύτες και γύρω τους στίβες τα βιβλία.
Εκείνη τη μέρα είναι που ανακαλύψαμε με τη Σταυρούλα ότι, παρόλο που μεγαλώσαμε σε διαφορετικές πόλεις, σε διαφορετικά σχολεία, σε άλλες γειτονιές, πρέπει όμως να ήμασταν συμμαθήτριες... Τα βιβλία που διαβάσαμε, τα βιβλία που δανειστήκαμε από βιβλιοθήκες, οι σκέψεις μας, η ασφυξίες μας, οι τρέλες μας, τα όνειρά μας, όλα τα είχαμε ζήσει, ερήμην μας, μαζί.
Ξεκινώντας από εκείνη τη μέρα αρχίσαμε να χτίζουμε κομματάκι κομματάκι τη σχέση μας, με υλικό τα βιβλία. (Και τους πίνακες. Και τα ταξίδια.) Κι έτσι εμείς οι δύο, οι εντελώς διαφορετικές σε ένα σωρό πράγματα, γίναμε αδελφές.


4 σχόλια:

Nefosis είπε...

Θέλω να σχολιάσω μόνο αυτό: :)

Σταυρούλα είπε...

Πόσο μα πόσο τυχερές είμαστε που βρήκαμε η μία την άλλη κι αργότερα άλλους φίλους! <3

Ανώνυμος είπε...

Αφού σ αρέσουν τα ταξίδια, θα σας αρέσουν και το οδοιπορικά φαντάζομαι.
Προτείνω λοιπόν, Κωνσταντινούπολη
η Πόλη των Απόντων, του Αλέξανδρου
Μασσαβέτα

Ντίνα

lemon είπε...

Στη λίστα κι αυτό λοιπόν Ντίνα, ευχαριστώ :)