16.8.14

ταξίδι


Σήμερα ένα σκύλος άπλωσε τη μουσούδα του στις πλάκες του πεζοδρομίου δίπλα μου. Προσπάθησε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά, μία, δύο προσπάθειες, μετά τα άφησε και έκλεισαν. Αναστέναξε στη δροσιά.
Πριν ήταν ξαπλωμένος στην εσοχή μιας σκάλας, σ΄ένα σημείο παραδίπλα που όμως το έπιασε ο ήλιος και γιαυτό αναγκάστηκε να μετακινηθεί.
Σκέφτηκα Τι ζωή. Και μετά, Γιατί ζουν άραγε οι σκύλοι; (Και οι γάτες, και τα λοιπά ζωντανά;). Για να τρώνε και να μετακινούνται από μέρος σε μέρος; Να περνάνε καλά και να νιώθουν ασφάλεια; Αυτό μόνο;
Ενώ εμείς; Εμείς κάνουμε ένα σωρό σημαντικά πράγματα. Να κοίτα, βγήκαμε τώρα πρωί-πρωί πριν πιάσει η ζέστη να πιούμε καφέ, με τα βιβλία μας, στο πάρκο...

Αυτό είναι όλο κι όλο το ζήτημα του Ομπλόμοφ: Πρέπει στη ζωή σου να κάνεις κάτι συνέχεια όπως η προκομένη Αγκάφια Ματβέγιεβνα, η ίδια η ζωή και η εργασία είναι ο σκοπός της ζωής ή το να απολαμβάνεις τις ακτίνες του ήλιου και τις πίτες τις γεμιστές με κοτόπουλο και μανιτάρια, με το μυαλό άδειο από σχέδια;
Δεν θα σας πω την απάντηση, ίσως γιατί δεν τη δίνει το βιβλίο, ίσως γιατί δεν την κατάλαβα, ίσως γιατί δεν υπάρχει, ίσως γιατί δεν έχει σημασία.
Το βιβλίο μου έκανε παρέα μια ολόκληρή βδομάδα και είναι σαν να πήγα στη Ρωσσία, σαν να τους γνώρισα, σαν να περιμένω να εμφανιστούν οι φωτογραφίες για να τις δείτε.

1 σχόλιο:

roubinakiM είπε...

ένα σωρό σημαντικά πράγματα...μάλλον ναι:)