Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτό το βιβλίο.
Στην αρχή, και μέχρι τη μέση ακόμα, ετοιμάστηκα αρκετές φορές να το εγκαταλείψω. Δεν μπορούσα να το κατατάξω σε καμιά κατηγορία: δεν έχει καμία από τις συνήθεις (ή έστω ασυνήθιστες) δομές, ούτε όμως είναι αυτό που λες λογοτεχνία. Επιπλέον (κι αυτό στο τέλος το κατάλαβα) λόγω ακριβώς της κατάστασης που περιγράφει, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος/ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές και να τοποθετήσεις τα πρόσωπα στο χώρο ή στα γεγονότα.
Τα πρόσωπα μιλούν μεταξύ τους, μιλούν μόνα τους, δρουν, μετακινούνται, υποφέρουν, είναι ήρωες, είναι εγκληματίες, είναι άνθρωποι.
Ώσπου έρχεται η στιγμή που γίνεται κατανοητό ότι το βιβλίο είναι έτσι γραμμένο γιατί έτσι ήταν τα πράγματα, και γιατί αυτό ήθελε να περιγράψει ο Σπέρμπερ.
Δεν θέλει να σου πει μια ιστορία ενός, μερικών, πολλών ανθρώπων. Δεν είναι αυτό που θα χαρακτηριζόταν ιστορικό.
Αν έπρεπε να πάρω μια απόφαση; Είναι ένα ιστορικό βιβλίο. Μιλάει για όλα εκείνα που δεν γίνεται να γραφτούν σ΄ένα βιβλίο ιστορίας αλλά που συνέβησαν και σημάδεψαν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Σαν να έχω φάει γροθιά στο στομάχι. Λέω μέσα μου δεν μπορεί, μετά θυμάμαι λόγια (μισόλογα) και καταστάσεις μέσα στο ίδιο το σπίτι που μεγάλωσα. Πάλι λέω δεν μπορεί, και μετά, λέω, όμως έτσι.
Δεν ξέρω αν είναι βιβλίο που συστήνεται αυτό. Όποιος θέλει ας βουτήξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου