ο γατόπαρδος

Θέλω να γράψω οτι Ο ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΣ είναι ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ότι (ευτυχώς, ευτυχώς) έτυχε μιας εξαιρετικής μετάφρασης στα ελληνικά από την Μαρία Σπυριδοπούλου.
Αλλά σκέφτομαι ότι όλα αυτά ακούγονται τόσο βαρύγδουπα, τόσο κοινότυπα, τόσο υπερβολικά.

Από την άλλη, ένα μεγάλο ποσοστό των βιβλίων που διαβάζω-για να μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο- είναι σαβούρα (δεν θα ψάξω για καλύτερη λέξη), είναι σπατάλη του χρόνου μου (για να μην αναφερθώ στο χρήμα, στο χώρο στη βιβλιοθήκη, στο χαρτί κλπ).
Όταν ενθουσιάζομαι θέλω να πω σε όσους φίλους & αγνώστους ξέρω ότι διαβάζουν "διάβαστο, δώστου μιαν ευκαιρία και θα δεις". 
Από την άλλη είναι αυτό το περί ορέξεως που με φρενάρει.

Επί της ουσίας: Ο Γατόπαρδος (ονομασμένος έτσι από το οικοσημο της οικογενείας) είναι το μοναδικό μυθιστόρημα του Giuseppe Tomasi di Lampedusa, το οποιο εκδόθηκε μετά τον θάνατό του. Αναφέρεται σε κομμάτια από την ζωή του προ-προπάππου του συγγραφέα (στο βιβλίο ντον Φαμπρίτσιο Σαλίνα) στην Πάλμα (στο βιβλίο Ντοναφουγκάτα), της οικογενείας του, και επεισοδίων από την σχέση του με τον αγαπημένο του ανεψιό (στο βιβλίο Τανκρέντι Φαλκονέρι).

Το γεγονος ότι έχει γίνει ταινία (την οποία δεν έχω δει ακόμα) από τον Λουκίνο Βισκόντι, ο οποίος μετέφερε στον κινηματογράφο αριστουργηματικά τον Θάνατο στη Βενετία του Τόμας Μαν (με τον Ντερκ Μπόκαρτ) και τον Ξένο του Καμύ (με τον Μαρσέλο Μαστρογιάννι) είναι κι αυτό ένα επιχείρημα υπερ της αναγνώσεως του βιβλίου, δεν είναι;

~ Ο Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1895-1957), φανατικός βιβλιόφιλος και άνθρωπος χαμηλών τόνων, παντρεύτηκε μια από τις πρώτες ψυχαναλύτριες στην Ιταλία, την Λεττονή πριγκίπισσα  Αλεξάνδρα Βολφ-Στόμερσι και πέρασε την (εύκολη, αριστοκρατική, χωρίς ανάγκη να εργαστεί) ζωή του περνώντας πολλές ώρες μόνος του και διαβάζοντας.