ποίημα

Εκεί που πήγαινα απάντησα ένα μεγάλο φουντωμένο δέντρο

τόσο χαριτωμένο, τόσο όμορφο, που είπε η καρδιά μου: φανέρωσε κάποια μυστικά!

Τι νόημα έχει να ψηλώσεις τόσο μες σ' έναν κόσμο εφήμερο;

Αυτό είναι σημάδι έπαρσης. Έλα τώρα, ταπεινώσου.

Να στολίζεσαι με τόση χάρη, να φτιασιδώνεσαι τόσο πολύ

ενώ η καρδιά είναι στραμμένη στο Θεό, ποιά η ανάγκη, τι ποθείς;

Γερνάν τα δέντρα, κυλάει ο χρόνος, το πουλί ξαποσταίνει

στα κλαδιά τους μόνο για μια φορά.

Κι όμως σε σένα πουλί δεν κούρνιασε, ούτ' ένα περιστέρι, ούτ' ένας

φραγκολίνος.

Μια μέρα θα χαθείς. Το μπόι σου θα σωριαστεί στη γη,
τα κλαδιά σου θα μπούνε στην πυρά, θα βράσει το καζάνι,
το μέταλλο θ' ανάψει.

Αν είναι μυστικό το μυστικό σου, τόπος ο τόπος σου,
σε ποιά γη νάναι άραγε η θέση σου, ε δέντρο, εσένα ρωτώ.

Γιουνούς, εσένα οι δικές σου οι ελλείψεις είναι αμέτρητες.

Αντί να ρωτάς το ξερό δέντρο για το δρόμο, βάδιζε και προσπέρνα.

~ Γιουνούς Εμρέ, Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια Πολύμνια Αθανασιάδη, Εκδόσεις Απάμεια 1996