ησυχία, παρακαλώ

Αν δείτε κάποιον που πίνει καφέ καθισμένος στο πιο απόμερο σημείο να κλείνει που και που με τις παλάμες τ΄αυτιά του, πιθανόν να είμαι εγώ.
Δεκαπέντε χρόνια στο γκισέ και δώδεκα χρόνια σε γραφείο-από τις οκτώ μέχρι τις δυόμισι, άνθρωποι κι ένα τηλέφωνο που χτυπούσε συνέχεια.
Λάβετε επίσης υπόψιν σας ότι εξ απ΄ανέκαθεν δεν μπορώ να διαβάσω με μουσική.

η πριγκίπισσα

Τα φαντάσματα χάνονται στο φως της ημέρας. Αλλά πρέπει να 'χει κανείς πρώτα το κουράγιο να τα καλέσει στο άπλετο φως. 
~ Mαρία Βοναπάρτη, Ταύτιση κόρης και πεθαμένης μητέρας

Δεν είναι τόσο το περιεχόμενο αυτού του μικρού βιβλίου που είναι σημαντικό,  όσο το ότι μπορεί να είναι η ευκαιρία για τη γνωριμία με την συγγραφέα του.

Η ιδιαίτερη ζωή της Μαρίας Βοναπάρτη, ο τρόπος που βρήκε για να κρατήσει τις ισορροπίες της και να βγει όχι μόνο αλώβητη αλλά και δυνατότερη απ΄αυτό το στιγμιότυπο που είναι η ζωή. Την θαυμάζω και την εκτιμώ.

Δείτε: την ταινία Princesse Marie (2004) με την Κατρίν Ντενέβ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Διαβάστε: Μαρία Βοναπάρτη: Η ζωή της, της Celia Bertin.

Όλα ξεκίνησαν γιατί ήθελα να αγοράσω Τις διακόσιες κλειτορίδες της Μαρίας Βοναπάρτη. Γιατί είναι άνοιξη και ο τίτλος μου φάνηκε τόσο ερωτικός. Και το μπλε-μωβ του εξωφύλλου τόσο πασχαλινό.

Με αφορμή το βιβλίο, το οποίο δεν είναι παρά δύο ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις για δυό οράματα που είχε όταν ήταν μικρή, και το οποίο δεν σου δίνει παρά ψήγματα από την (περίεργη, ταραγμένη, ενδιαφέρουσα, δύσκολη, εκπληκτική) ζωή της, μπορεί ο αναγνώστης να ανοίξει την πόρτα σ΄αυτή τη γυναίκα και να μάθει (με την ταινία και άλλα βιβλία) περισσότερα γι΄αυτήν. Σύμφωνα με τη βάση της biblionet δεν υπάρχουν άλλα βιβλία της μεταφρασμένα στα ελληνικά.

Εγώ ακολούθησα την ανάποδη διαδρομή: πρώτα γνώρισα τη ζωή της και μόλις χθες διάβασα ένα δικό της κείμενο.

Ο σελιδοδείκτης είναι από τα παιχνίδια που παίζω με τον εαυτό μου. Κρυφογελάω γιατί σε κάθετι τυχαίο, αν αλλάξεις μάτια, βλέπεις μια σύνδεση. Το εικονιζόμενο δεν είναι μυθιστόρημα ούτε νουαρ, αλλά και -κατά κάποιο τρόπο- είναι.

ο Θας εκδόθηκε

Thanos Kappas όσες φορές και να το ξαναδιαβάσω αυτό το τυπικά άγνωστους αλλά συγγενείς κατ' ουσίαν, όλο κλαίω.
Αυτά δεν είναι κείμενα, είναι ποιήματα. Δεν βρίσκω άλλο τρόπο, μετά από τόσα χρόνια, για να σου πω πόσο σε ευχαριστώ.
Για μένα τα κείμενά σου, το γεγονός ότι υπάρχει κάποιος που σκέφτεται (και γράφει) έτσι στάθηκαν το πέταγμα της πεταλούδας που με έφερε εδώ που είμαι σήμερα.