17.4.15

ησυχία, παρακαλώ

Αν δείτε κάποιον που πίνει καφέ καθισμένος στο πιο απόμερο σημείο να κλείνει που και που με τις παλάμες τ΄αυτιά του, πιθανόν να είμαι εγώ.
Δεκαπέντε χρόνια στο γκισέ και δώδεκα χρόνια σε γραφείο-από τις οκτώ μέχρι τις δυόμισι, άνθρωποι κι ένα τηλέφωνο που χτυπούσε συνέχεια.
Λάβετε επίσης υπόψιν σας ότι εξ απ΄ανέκαθεν δεν μπορώ να διαβάσω με μουσική.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

...ειναι κι η διαχυτη ανησυχια που επικρατει για τους παντες και τα παντα αυτο τον καιρο, που σε κανει να αναζητας την μοναξια.;)