Τhe Εnd of the Τour (2015)

The story of the five-day interview between Rolling Stone reporter David Lipsky and acclaimed novelist David Foster Wallace, which took place right after the 1996 publication of Wallace's groundbreaking epic novel, "Infinite Jest". 

Πολύ ωραία ταινία.
Μπορείς να πεις και ότι δε γίνεται και τίποτε κάτα τη διάρκειά της, εκτός από το ότι δυό άνθρωποι μιλάνε, και στο τέλος σε αφήνει με λίγο περισσότερες πληροφορίες για τον καθένα τους. Οι αληθινές ιστορίες είναι οι πιο αγαπημένες μου. Κυρίως δε όταν είναι σαν τη ζωή: όταν δεν γίνεται τίποτα αλλά όλα είναι πολύ σημαντικά.
Πολύ ωραία ταινία.

κόκκοι καφέ

 ...μια ηλιόλουστη μέρα, μάς φέρνει μια απέραντη εξοχή μέσα στο καφενείο ενός σοκακιού.

~ Μπερνάρντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)-Το βιβλίο της ανησυχίας

Αυτό το βιβλίο το είχα πολλα χρόνια, αδιάβαστο, τωρα ήρθε η ώρα του.

(Τι ωραίες οι φωτογραφίες, δείχνουν μόνο τη στιγμή, τη στιγμή, δεν δείχνουν την αυπνία, το άγχος, το ανεβοκατέβασμα στις σκάλες, τη ζέστη, τον αφόρητο πονοκέφαλο. Ούτε την ανακούφιση, καθώς αυτά που έπρεπε να γίνουν, σιγά σιγά μπήκαν σε μια σειρά.
Κι ύστερα γίναμε ωραία φωτογραφία.)

φθινόπωρο

Σήμερα περπάτησα πολύ στα στενά γύρω από τη Μιχαλακοπούλου, τι σόι μάτια είναι αυτά που έχω κι εγώ δεν ξέρω, γελάω μόνη μου, η Αθήνα μου φαίνεται σαν φθινοπωρινή Νέα Υόρκη-και δεν έχω πάει καν στη Νέα Υόρκη. Συντελεί και αυτό μάλλον που διαβάζω αυτές τις μέρες, που όμως δε μ αρέσει καθόλου.

αλήθεια δεν ξέρω τι είναι πιο ωραίο: τα πλεκτά σου ή οι φωτογραφίες σου

Συχνά δεν ξέρω τι ευχαριστιέμαι περισσότερο, το πλεκτό ως χρηστικό αντικείμενο ή το αποτέλεσμα της υφής του νήματος και των χρωμάτων σαν έργο τέχνης από μόνο του. Γι' αυτό τα φωτογραφίζω, γιατί τα θαυμάζω.
Αυτό εδώ ήταν ένα τίποτα: το απομεινάρι από ένα παλιό νήμα που ήρθε στα χέρια μου χωρίς πληροφορίες για την ποιότητά του. Είναι τραχύ αλλά αν το κοιτάξεις προσεκτικά, θαυμάζεις τον τρόπο που μπλέκονται μεταξύ τους τα συστατικά του. Η πλέξη, επίσης, είναι ένα τίποτα: όλο καλή.
Όμως αν του δώσεις προσοχή και το κοιτάξεις από κοντά, είναι σαν τα σύννεφα, ότι βλέπεις σ΄αρέσει.

Ήταν ένα ωραίο μάθημα για μένα, που δεν μ αρέσουν τα μελανζέ νήματα, ούτε τα τραχιά. Το έπλεξα για να βρει μια χρήση, και για να το ξεφορτωθώ επίσης, και τελικά, δες τι περίεργο: πλεγμένο έγινε αναπάντεχα σαν θάλασσα.

(*) τα χρόνια ήταν 18+2+7

Για χρόνια (*) έπινα ένα φρικτό Νες καφέ με αφρό σαπουνόνερου που είχε αφήσει ο καφετζής στο γκισέ ώρα πριν φτάσω να καθήσω στη θέση μου.
Για λίγο καιρό (*) λυσσούσα χωρίς καφέ μέχρι τις 10, που άνοιγε το Τρε Μαριε κι έφτιαχνε τον καλύτερο καπουτσίνο (με κανέλλα) που έχω πιει εβερ.
Για χρόνια (*) μετά, είχα ένα διπλό εσπρέσο από το Έβερεστ ή την Κανέλλα-Βανιλια, σε πλαστικό, με καλαμάκι, από τις 7:30 μέχρι τη λήξη βάρδιας.
Θέλω να καταλήξω στο ω πως περνούν τα χρόνια και ω τι ωραία που υπάρχει ο καφές και ω τι ωραία όλα.