Αυτό το βιβλίο είναι σαν να βλέπεις ταινία: αυτή η αίσθηση δημιουργείται από τον καταιγισμό από πρόσωπα (και ονόματα) που εμφανίζονται ξαφνικά, "παίζουν" για λίγο και μετά εξαφανίζονται για να εμφανιστούν κάπου παρακάτω στην αφήγηση-ή και ποτέ ξανά. Αυτό βρήκα να είναι το πιο ιδιαίτερο (και αξιοθαύμαστο) χαρακτηριστικό του βιβλίου και ταυτόχρονα μια επανα-επιβεβαίωση της θαυμαστής ικανότητας του Μαρίας στην συγγραφή.
Σαν να είσαι ένα μάτι από ψηλά (από τη θέση του θεού, στα σύννεφα) και βλέπεις τον κόσμο κάτω να τρέχει πέρα δώθε, να του συμβαίνουν πράγματα, και το τοπίο συνεχώς να αλλάζει, συνεχώς όμως, όπως η ζωή μας.
Λείπουν εντελώς οι περιγραφές συναισθημάτων και η εμπλοκή του συγγραφέα-πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο ότι γράφτηκε όταν ήταν πολύ νέος και μετά από την παρακολούθηση 85 ταινιών μέσα σε ενάμισι μήνα, όπως εξηγεί ο ίδιος στην εισαγωγή. Αυτή η έλλειψη συναισθημάτων από τους ήρωες είναι που κάνει το ρυθμό του βιβλίου στακάτο και κινηματογραφικό.
Προσωπικά: βαρέθηκα λίγο, σκέφτηκα μερικές στιγμές να το παρατήσω, όμως ταυτόχρονα ήθελα να συνεχίσω-όπως συνεχίζεις με τα επεισόδια μια σειράς για να δεις τι έχει να πει παρακάτω "αυτός ο μπαγάσας ο σκηνοθέτης". Με ένα διαρκές χαμόγελο γι' αυτά τα (σε καμία περίπτωση αστεία) που συμβαίνουν. Σαν να βλέπεις τον Μαρίας να σπάει πλάκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου