Αυτό το βιβλίο το αγόρασα γιατί ερωτεύτηκα το εξώφυλλό του-κάτι που κάνω εξαιρετικά σπάνια. Άρχισα να το διαβάζω την ίδια μέρα κι ο ενθουσιασμός μου ξεφούσκωσε αμέσως σαν μπαλόνι: είναι page turner-κι εγώ αυτό το έχω για κακό για ένα βιβλίο. Άρχισα και να τρομάζω, να αγχώνομαι, να φοβάμαι, να μη θέλω να πάω παρακάτω-αλλά όλο και πήγαινα (μόνο που με το που νύχτωνε το άφηνα κι έπιανα άλλο βιβλίο).
Τώρα που τελείωσε το γλυκοκοιτάζω και το χαιδεύω και χαίρομαι που το διάβασα και νοερά δίνω συγχαρητήρια στην συγγραφέα (για την οποία είναι το πρώτο της και το έγραψε μετά από σεμινάριο δημιουργικής γραφής). Νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ-όχι για το το σκληρό θέμα με το οποίο καταπιάνεται, όσο για τον τρόπο με τον οποίο το παρουσίασε.
Θέλω να ξέρεις πως όταν κάνεις συγκεκριμένες σκέψεις, σκέψεις που δεν πρέπει να κάνεις, σκέψεις που δεν αντέχεις, τότε να τι πρέπει να κάνεις. Είναι σημαντικό. Πρέπει να το βλέπεις στο μυαλό σου σαν ένα μέρος όπου δεν μπορείς να πας. Ένα μονοπάτι που δεν μπορείς να διασχίσεις, μια πόρτα που δεν μπορείς να διαβείς. Πρέπει να δεις στο μυαλό σου μια μεγάλη ταμπέλα: Απαγορεύεται η είσοδος.
Τώρα που τελείωσε το γλυκοκοιτάζω και το χαιδεύω και χαίρομαι που το διάβασα και νοερά δίνω συγχαρητήρια στην συγγραφέα (για την οποία είναι το πρώτο της και το έγραψε μετά από σεμινάριο δημιουργικής γραφής). Νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ-όχι για το το σκληρό θέμα με το οποίο καταπιάνεται, όσο για τον τρόπο με τον οποίο το παρουσίασε.
Θέλω να ξέρεις πως όταν κάνεις συγκεκριμένες σκέψεις, σκέψεις που δεν πρέπει να κάνεις, σκέψεις που δεν αντέχεις, τότε να τι πρέπει να κάνεις. Είναι σημαντικό. Πρέπει να το βλέπεις στο μυαλό σου σαν ένα μέρος όπου δεν μπορείς να πας. Ένα μονοπάτι που δεν μπορείς να διασχίσεις, μια πόρτα που δεν μπορείς να διαβείς. Πρέπει να δεις στο μυαλό σου μια μεγάλη ταμπέλα: Απαγορεύεται η είσοδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου