εμείς οι θνητοί

Εδώ παρουσιάζονται πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για έναν "νέο" τρόπο αντιμετώπισης (στην Αμερική αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο) δύο ομάδων ανθρώπων: 
των υπερηλίκων, που έχουν διάφορα, διαφορετικά μεταξύ τους προβλήματα υγείας, λόγω της φθοράς του σώματος από την ηλικία, και των ανθρώπων με ανίατες ασθένειες, που βρίσκονται στα τελευταία στάδια της ζωής τους.
Το κυρίως ερώτημα είναι: έχει νόημα, σ΄αυτά τα στάδια όπου δεν υπάρχει πισωγύρισμα, να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε με την ιατρική (η οποία πάντα έχει να προτείνει κάτι επιπλέον) ή είναι καλύτερα να φροντίσουμε για την ηρεμία του ασθενούς, να περάσει δηλαδή το υπολοιπόμενο διάστημα της ζωής του στον δικό του χώρο (υποβοηθούμενος, φυσικά) και κάνοντας ότι δεν θα μπορεί να κάνει ποτέ πια μετά - όπως το να τρώει παγωτό σοκολάτα;

Ανάπτυξη της γηριατρικής: δεν είναι πάντα η χειρουργική αυτό που μπορεί να λύσει το πρόβλημα.

Και, τον πρώτο λόγο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της ηλικίας και της ανίατης ασθένειας να τον έχει ο ασθενής και όχι ο γιατρός.
Ο γιατρός είναι ο τεχνικός εμπειρογνώμονας. Ο ασθενής είναι ο καταναλωτής. Δουλειά των γιατρών είναι να παρέχουν τις πιο πρόσφατες γνώσεις και δεξιότητες. Δουλειά των ασθενών είναι να παίρνουν τις αποφάσεις.

Ενθουσιάστηκα με αυτό το εξαιρετικό θέμα, ο τρόπος απόδοσής του όμως σε κάποιο σημείο γίνεται κάπως ενοχλητικός και κουραστικός: το να δώσεις ένα-δύο παραδείγματα ασθενών με ονόματα, ηλικίες και ιστορικό είναι και ενδιαφέρον και απαραίτητο, αλλά εδώ υπάρχει πλήθος παραδειγμάτων με υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες.

Αυτό το βιβλίο ανοίγει ένα παράθυρο σ΄έναν άλλο τρόπο σκέψης:
Περισσότερη κατανόηση για τους ηλικιωμένους-δε φταίνε που επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια, δεν υπερβάλλουν όταν κουράζονται τόσο εύκολα και γρήγορα, αλλά ακόμα και οι ίδιοι (από μέσα τους, κι ας το βγάζουν έξω με νεύρα και πικρά λόγια) απορούν με το πώς έγιναν έτσι.
(Ξανά) συνειδητοποίηση ότι η (τρομερή) αρρώστια είναι εκεί απέναντι και πλησιάζει σαν χιονοστιβάδα εμάς ή τους δίπλα μας, και μας αφορά.
Και πάνω απ΄όλα αυτό: Το πώς προσπαθούμε να περνάμε το χρόνο μας ίσως εξαρτάται από το πόσο χρόνο θεωρούμε ότι έχουμε.