ένα πρωί, νωρίς

Και το παραπάτημά της δεν ήταν απώλεια της ισορροπίας της, αλλά μάλλον η προσπάθειά της να κρατηθεί όρθια σ΄έναν κόσμο ασταθή.

Πολύ (πολύ όμως, όχι απλά πολύ) ωραίο βιβλίο. Σχεδόν από την αρχή, χωρίς να έχω καταλάβει ακόμα και τώρα που τελείωσε, τον ακριβή λόγο, μου έφερνε συνέχεια στο μυαλό ένα άλλο βιβλίο που διάβασα στα αγγλικά αλλά είδα πρόσφατα ότι μεταφράστηκε και στα ελληνικά, το Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε - ένα ακόμα εξαιρετικό βιβλίο.

[Πού τις βρίσκουν άραγε αυτές τις ιστορίες οι συγγραφείς τους; Τόσο παραμύθια, κι όμως άλλο τόσο αδύνατον να μην έχουν συμβεί στην πραγματικότητα. Δεν μπορεί να είναι ιστορίες της φαντασίας αυτές...]

Δεν θα γράψω για την υπόθεση, την οποία μπορείτε να δείτε στο οπισθόφυλλο, δεν θα πω για το αν κυλάει όμορφα η ανάγνωση ή όχι, ούτε για το αν μπορείς να το αφήσεις εύκολα από τα χέρια σου ή αν σε συγκινεί μέχρι δακρύων. Θα αντιγράψω, μόνο, μερικά αποσπάσματα.

Δεν είναι εκπληκτικό, που ένας τόσος δα μικροσκοπικός κόκκος, ξεφεύγοντας από τη θέση του, μπορεί να παραμορφώσει την εικόνα που έχει ένας άνθρωπος για την πραγματικότητα;

Διάβαζα κι έβλεπα με το νου μου ένα ανακάτεμα απ΄όλες τις σκηνές της Ρώμης που έχω δει σε ταινίες, με δυνατό ήλιο, με σκοτεινά στενά, με εσπρεσάκια και συντριβάνια μ΄αγάλματα. Μου ήρθε όρεξη να δω ξανά το Caro Diario με τον Nanni Moretti να τριγυρίζει με τη βέσπα καλοκαίρι μεσημέρι στην έρημη Ρώμη, τον Βιτόριο Γκάσμαν στο καμπριολέ του στην άδεια Ρώμη τον Αύγουστο στο Il Sorpasso, τις νύχτες (με μουσική, και τα έρημα μεσημέρια-και τα αγάλματα) στο La grande bellezza.

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας, που ότι κι αν μας έχει συμβεί, ότι κι αν έχουμε πάθει ή υποφέρει, πρέπει να τα χώσουμε όλα στον σάκο μας, να τον σηκώσουμε και να τον κουβαλήσουμε στην πλάτη μας. Να συνεχίσουμε τον δρόμο μας.

Τελευταία but not least παρατήρηση: μια επιτυχημένη ισορροπία υπέροχου εξώφυλλου και περιεχομένου.