Είχαμε δυό τέτοια φλυτζάνια κίτρινα: ένα μικρό όπου έπινε για πολλά χρόνια η μαμά μας τον ελληνικό της πρωί-απόγευμα, κι ένα μεγάλο σαν της φωτογραφίας, που επειδή τότε (*) δεν ξέραμε τον καπουτσίνο, είχε καταλήξει θήκη για το σφουγγάρι των πιάτων στην κουζίνα.
Ήταν από τα πρώτα δώρα απορρυπαντικών σε σκόνη-τόσο αξιοπερίεργο αυτό τοτε, όσο αργότερα το ότι στην Τράπεζα δίναμε δώρο με κάθε άνοιγμα λογαριασμού. Ώ καιροί ώ ήθη.
(*) Κάπου ανάμεσα 1972-1976
1 σχόλιο:
Τι όμορφα που ήταν, τα θυμάμαι...!
Δημοσίευση σχολίου