~ La part manquante, του Christian Bobin

Στα ελληνικά αυτή η συλλογή διηγημάτων βγήκε με τον τίτλο Η φάλαινα με τα πράσινα μάτια (εκδόσεις Εξάντας 21ος αιώνας).
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική με τον Κριστιάν Μπομπέν, οτιδήποτε γράφει μου φαίνεται αριστούργημα. Όχι τόσο για τον τρόπο που είναι γραμμένο (εξάλλου έχω διάβάσει μόνο σε μετάφραση όσα βιβλία του υπάρχουν στα ελληνικά-από τρεις διαφορετικούς μεταφραστές) αλλά γι΄αυτά που γράφει: για τις σκέψεις του καθεαυτές, για τον τρόπο που βλέπει τα πάντα-το νόημα της ζωής. Έχω χαρίσει το Αιχμάλωτος του λίκνου (εκδόσεις Χαραμάδα) που ήταν το πρώτο δικό του βιβλίο που διάβασα, αυτό με το οποίο τον γνώρισα και τον αγάπησα (και λίγα λέω) πάνω από 25 φορές, σε φίλους και γνωστούς, περιμένοντας στη συνέχεια την άποψή τους γι΄αυτό. Στο μυαλό μου, η συμφωνία μας πάνω σ΄αυτό το βιβλίο είναι κάτι σαν ένδειξη ότι βλέπουμε το νόημα της ύπαρξής με τον ίδιο τρόπο.
[Ελπίζω να έρθει κάποτε η ώρα να τον διαβάσω στο πρωτότυπο!]

~ H Μαντόνα της Νοτρ-Νταμ, του Alexis Ragougneau

Τι θέλω και κοιτάζω τη βαθμολογία στο goodreads; είπα μετά το διάβασμα του βιβλίου.
Αν "τους" είχα ακόυσει, δεν τα το είχα διαβάσει, και τότε πόσο λάθος, θα είχα χάσει ένα τόσο ωραίο βιβλίο, δυό απολαυστικά απόγεύματα, τη γνωριμία μου με ένα νέο γάλλο συγγραφέα, την επαφή με τη γαλλική αστυνομική λογοτεχνία, ένα βίρτσουαλ ταξίδι στο Παρίσι και στη Νότρ Νταμ και τόσες πληροφορίες για τους τουρίστες και τις διαδικασίες μέσα σ΄αυτή την πιο διάσημη εκκλησία του κόσμου...
Δεν θα είχα ανακαλύψει ότι ένα βιβλίο αστυνομικό μεν αλλά όπου το μυστήριο λύνεται από έναν παππά με προβλήματα υγείας, ένα έκτρωμα ύψους 1,48 και 43 κιλών όπως λέει ο ίδιος για τον εαυτό του, θα μπορούσε όχι απλά να μου κρατήσει το ενδιαφέρον αλλά να με συγκινήσει επιπλέον μέχρι δακρύων για πάνω από δύο φορές.
Έτσι λοιπόν. Ας μη δίνουμε σημασία σ΄ότι βλέπουμε γραμμένο για ένα βιβλίο από δω κι από κει. Γι' αυτό έγραψα κι εγώ τη γνώμη μου και πάω τώρα να την ανεβάσω τώρα στο goodreads μπας και βοηθήσω κανέναν αναποφάσιστο αναγνώστη.

~ Στ΄αμπέλια, του Σταύρου Ζουμπουλάκη

Ένα βιβλίο τόσο απλό που θα μπορούσε να μην έχει γραφτεί, αλλά όμως τόσο εξαιρετικό που, τι καλά που γράφτηκε!
Μέσα στις πρώτες σκέψεις μου ήταν ότι Καλά που γράφτηκε αυτό το βιβλίο και σώθηκαν έτσι λέξεις και συνήθειες και περιγραφή μιας εποχής χαμένης πια για πάντα στο παρελθόν-κάτι σαν ιστορική καταγραφή, σαν παρακαταθήκη.
Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης σκεφτόμουν Μα τι όμορφα που σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος, κάποιος να τον παροτρύνει να γράψει κι άλλα βιβλία, να ακούμε τις σκέψεις του, τον απλό προσγειωμένο και ταυτόχρονα ανυψωτικό για τον αναγνώστη τρόπο που σκέφτεται.
Και στο τέλος έμεινα με κάτι πολύ σπάνιο πια για μένα, την ικανοποίηση ότι πληρώθηκα διαβάζοντας.
Έτσι, να θυμόμαστε τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε τα βιβλία.

The Monk of Mokha

Ο Dave Eggers (*) ξεκινάει να παρουσιάζει το νέο βιβλίο του αυτές τις μέρες, με ένα όχημα-με μια κινητή βιβλιοθήκη(!) και η πρώτη παρουσίαση θα γίνει στην είσοδο του Δημαρχείου, σε συνεργασία με την Δημόσια Βιβλιοθήκη, στο Σαν Φρανσίσκο.

Το βιβλίο λέγεται The Monk of Mokha και είναι η αληθινή ιστορία του 24χρονου Alkhanshali που μεγάλωσε στο Tenderloin, την πιο κακόφημη συνοικία του Σαν Φρανσίσκο, και μετά από μια σειρά από περιπέτειες που σχετίζονται με τον εμφύλιο πόλεμο στην χώρα καταγωγής του, την Υεμένη, όπου είχε πάει για να συλλέξει κόκκους καφέ από διάφορες ποικιλίες, ξεκίνησε πρόσφατα τη δική του εταιρία καφέ.

Διαβάστε στο λινκ την ιστορία της γνωριμίας τους και την εξέλιξή της σε βιβλίο.

(*) Ο Dave Eggers είναι συνιδρυτής της οργάνωσης 826 Valencia st., μη κερδοσκοπικής, που βοηθάει παιδιά και εφήβους να έρθουν σε επαφή με την συγγραφή, να γράψουν ιστορίες, ποίηση, οτιδήποτε θα τους βοηθήσει να ανοίξουν ένα νέο παράθυρο στη ζωή τους (και να σωθούν).
Τον γνωρίζουμε κυρίως από τα βιβλία του και από την ταινία Ένα ολόγραμμα για το Βασιλιά-νομίζω όμως ότι το δίκτυο 826 Valencia και η ζωή του, αξίζουν πολύ μεγαλύτερου ενδιαφέροντος.