Σάββατο πρωί στο Kallabakarí (στον "φούρνο του Κάλλι") 

Αυτό είναι το Bakarí του Άκρανες, δηλαδή ο φούρνος/καφέ/ζαχαροπλαστείο μιας πόλης 6.500 κατοίκων η οποία βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από το Ρέικιαβικ. Οι τιμές των προιόντων είναι στα 2/3 (τουλάχιστον) των τιμών στο Ρέικιαβικ. 

Αν δείτε προσεκτικά τις φωτογραφίες, φαίνονται τα ονόματα των γλυκών (φτιαγμένων επιτόπου 😋) και οι τιμές τους. 

☕ Gulrótarkaka = κέικ καρότο. Κι αν χωρίσεις τη λέξη gulrót=καρότο, στα δύο, έχεις gul-κίτρινη rót-ρίζα! Απολαμβάνω πολύ αυτή την κατασκευή λέξεων από λέξεις!

☕ Hjónabandssæla = marriage bliss ή αλλιώς "το κεικ του ευτυχισμένου γάμου". Είναι πάστα φλώρα, μόνο που η ζύμη έχει και βρώμη.

☕ Sítrónukaka = κεικ λεμόνι, προφανώς!

☕ Bananabraggi = "τολ" μπανάνας! Braggi είναι στα Ισλανδικά τα τολ, αυτά τα κυλινδρικά μεταλικά στέγαστρα που χρησιμοποιούνται συνήθως από το στρατό. Στο Ρέικιαβικ υπήρχαν ολόκληρες γειτονιές, απομεινάρια του στρατού που χρησιμοποιήθηκαν σαν κατοικίες μετά την αποχώρηση των Άγγλων. 

Έχουν μια μοναχικότητα και μια μιζέρια αυτά τα μπάκαρι, είναι λες και έχουν όλα την ίδια μυρωδιά, ζάχαρη που κολλάει παντού, ψίχουλα στο τραπέζι και ξεπλυμένος καφές. Όμως μου αρέσουν πάρα πολύ, βρίσκω ότι είναι το δεύτερο κύριο χαρακτηριστικό της χώρας μετά τα κολυμβητήρια. Δυστυχώς (ίσως και ευτυχώς) οι τουρίστες πηγαίνουν σχεδόν αποκλειστικά στα τουριστικά μέρη.

Δεν είναι καφετέριες, ούτε είναι ακριβώς φούρνοι. Είναι ένας λόγος για να βγεις από το σπίτι και να πιεις έναν καφέ που δεν τον έχεις φτιάξει μόνος σου και να αγοράσεις μια λιχουδιά. 

Σ΄αυτό βέβαια χωράει ολόκληρη κουβέντα καθώς η γκάμα των προιόντων τους είναι απίστευτα περιορισμένη: μόνο γλυκά, αλμυρά καθόλου, πίτες, φύλλο, τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ. Μπορείς όμως να παραγγείλεις 1-2 φέτες ψωμί με τυρί κρέμα ή κάποιου άλλου είδους άλειμμα. Επίσης σερβίρουν σούπα: πηχτές υπέροχες σούπες για ένα γρήγορο γεύμα γύρω στις 12 το μεσημέρι.

Για καφέ πληρώνεις και μετά πηγαίνεις στον πάγκο όπου έχει την καφετιέρα, γάλα/ζάχαρη/φλυτζάνια και λοιπά ότι χρειάζεται, και βάζεις μόνος σου όσο θέλεις και μπορείς να γεμίσεις ξανά και ξανά.

Έχει συχνά γωνία με παιχνίδια για τα παιδάκια, πάντα ψηλά καρεκλάκια ειδικά για παιδιά, έρχονται οικογένειες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένα ζευγάρια-και τέλος πάντων οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων μόνοι τους ή με παρέα. Κάθονται ΛΙΓΟ, ελάχιστα, όσο χρειάζεται για να φάνε αυτό που αγόρασαν πίνοντας ταυτόχρονα τον καφέ τους.

Είναι σκανδιναβικό μάλλον αυτό και όχι αποκλειστικά Ισλανδικό. Δεν έχει σημασία. Δεν μ΄ενδιαφέρει τόσο η χώρα όσο το γεγονός: ο καιρός, ο καιρός διαμορφώνει κάθε τομέα της ζωής μιας ολόκληρης κοινωνίας. Και οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους και τα καταφέρνουν.