Μερικές φορές (σπάνια, πολύ σπάνια πια) περνάει από μπροστά μου τυχαία κάποια εικόνα σαν αυτήν εδώ και ξαφνικά γίνεται κάτι, σαν να τραβιέται μια λαμαρίνα που σκέπαζε τον ουρανό και φωτίζεται όλος ο κόσμος κάπως αλλιώς. Δεν είναι ότι θα εμένα ποτέ σ’ ένα τέτοιο δωμάτιο, ότι ήταν το όνειρο μου, ότι το επιθυμώ, το νοσταλγώ ή το ονειρεύομαι. Όχι, τίποτα τέτοιο. Είναι κυρίως η υπενθύμιση ότι υπάρχουν -πράσινα δωμάτια με τζάμι για ταβάνι, παράξενες ζωές, η δυνατότητα να κάνεις ότι θέλεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου