14.2.06

Το Σπίτι μου Είναι Εκεί που Βρίσκεσαι Εσύ…


Tο πορτραίο του Giovanni Arnolfini και της συζύγου του Jeanne de Cename ζωγραφισμένο το 1434 από τον Ολλανδό Jan Van Eyck (1385-1440).

Πρόκειται για έναν έμπορο, μέλος μιας οικογένειας καταγόμενης από την Lucca της Ιταλίας, που ζούσε στην Bruges του Βελγίου.
ΔΕΝ είναι γαμήλιο πορτραίτο.
Η κυρία ΔΕΝ εγκυμονεί-απλά κρατάει την πλούσια-όπως αρμόζει στην μόδα της εποχής-φούστα της, βρίσκεται στη μεριά του κρεβατιού-δείγμα της θέσης της μέσα στο σπίτι, και γέρνει επίσης το κεφάλι προς την πλευρά του συζύγου.
Το πράσινο του φουστανιού της συμβολίζει την ελπίδα να γίνει μητέρα, το λευκό της σκουφάκι την αγνότητα.
Ο Arnolfini σηκώνει το χέρι-μάλλον σε μια έκφραση προστατευτικότητας προς τη σύζυγό του.
Η ένωσή τους συμβολίζεται με την επαφή των χεριών…
Ο καθρέφτης στο βάθος δείχνει δύο φιγούρες-πιθανολογείται ότι η μία είναι ο ζωγράφος αυτοπροσώπως-μάρτυρας στο γάμο του ζεύγους.
Ο χώρος είναι μιά πολυτελής φλαμανδική κρεβατοκάμαρα.
Οι κουρτίνες της νυφικής παστάδας έχουν ήδη ανοίξει, το κόκκινο χρώμα τους υποβάλλει στην φυσική έκφραση της αγάπης.
Στον επτά-κερο πολυέλαιο ανάβει μόνο το ένα κερί-είναι η χαρά που φέρνει μαζί της η νύφη.
Τα πορτοκάλια στο περβάζι του παραθύρου είναι αντίστοιχα με τα μήλα του Παραδείσου-δείχνουν την ευτυχία του ζεύγους πριν την πτώση από την Εδέμ, αλλά ταυτόχρονα και την ευημερία του σπιτιού-μόνο οι πλούσιοι τα απολάμβαναν εκείνη την εποχή.
Το σκυλάκι συμβολίζει την πίστη.
Τα τσόκαρα-είναι ένα πατροπαράδοτο αξεσουάρ του γάμου(?).

Απ όλες τις αναλύσεις των συμβολισμών, κρατώ για το τέλος τον πιο χρωματιστό, τον πιο όμορφο και πιο αισιόδοξο, τον πιο εικαστικό :
Η έντονη αντίθεση του πράσινου-κόκκινου στον πίνακα δείχνει το πλησίασμα των αντιθέτων-πόσο δείχνουν ωραία δίπλα-δίπλα, χωρίς όμως αυτό να μετριάζει καθόλου την έντονη αντίθεσή τους…

Εδώ μπορείτε να δείτε μια (μακροσκελή κι ) ενδιαφέρουσα ανάλυση για τον πίνακα και την πορεία του μέχρι να καταλήξει-μέσω αγοράς το 1842 στην Εθνική πινακοθήκη του Λονδίνου όπου βρίσκεται σήμερα.




“The Arnolfini Marriage (after van Eyck)" ζωγραφισμένο το 1978 απο τον Κολομβιανό Fernando Botero .

Really (for)Ever lasting love….



* * * * * * *

8 σχόλια:

Mirandolina είπε...

Ωραιότατο! (κι, ωραία είναι η νύφη μας, ωραία τα προικιά της, ωραίος είναι κι ο γαμπρός που κάθεται κοντά της! δεν το θυμίζει;)

Μου έφερε στο νου και τις meninas του Πικάσου αλα μανιέρ δε Βελάσκεθ. Xιουμορ ζωγραφικό - τοπς.

[λεπτομερεια: αν ο Γιαν εχει ζωγραφίσει τον εαυτό του στον καθρέφτη, ανατρέπει την κρατούσα άποψη ότι ο πρώτος ζωγράφος που βάζει εαυτόν σε καθρέφτη ειναι ο Διεγίτο Βελάσκεθ, ο μαραδόνας της ζωγραφικής.Δεν έχω δει το έργο αυτό, βλέπω όμως ότι ο Μποτερό καθρεφτίζει το ζεύγος κι όχι κάποιον άλλο.]

lemon είπε...

Μιραντολίνα μ αρέσουν πολύ τα δημοτικά τραγούδια κι όντως ταιριάζει, εξάλλου Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ (με κεφαλαία, το ζεύγος ως έννοια) είναι ένα θέμα δια-χρονικό και δια-τοπικό, έτσι δεν είναι?!
Φοβάμαι οτι δεν έχω τις γνώσεις σου στα εικαστικά, μια απλή ερευνήτρια του διαδικτύου είμαι, χαίρομαι πολύ να με συμπληρώνεις!

Ορλάντο, από αυτόν που έγραψε το Μαρία και Γεωργία, κάθε καλή κουβέντα έχει πολλαπλάσιο το βάρος της, ευχαριστώ.
Αυτό για τον Πούτιν το είχα δεί, αλλά μου φάνηκε τόσο αταίριαστο με το υπόλοιπα που το παρέλειψα.. Πάντως όντως ΕΙΝΑΙ ολόιδος, ναι !!

Marina είπε...

Εκπληκτικός ο πίνακας, οι Ολλανδοί ζωγράφοι εξάλλου μου αρέσουν πολύ.
Εχει μία τρυφεράδα το ζευγάρι, το χέρι πιασμένο αλαφριά, η συστολή της κοπέλλας και το φώς, το περίφημο φώς απεικονισμένο απο τους Ολλάνδούς ζωγράφους..κάτι που ο Botero δεν μπορεί να το πιάσει. Εκείνος θεωρείται άπιαστος με τις παχουλές του φιγούρες.

Λαμπρούκος είπε...

Αγαπητές μου φιλενάδες θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι δε μπαίνετε καθόλου στην ουσία των συμβολισμών την οποία παραθέτω ευθύς αμέσως:

1) Το χτένισμα της γυναίκας υποδηλώνει πως το τρώει το κέρατο
2) Ο άντρας έχει τη μορφή του Άγιου Ονούφριου επειδή έχει ξεσκιστεί να πηδάει ότι θηλυκό κυκλοφορεί στα πέριξ. Δεν έχει αφήσει ούτε θηλυκιά γάτα, άλλωστε
3) Αυτό το χαρακτήρα έχει και η εμφάνιση της γάτας στα πόδια του οικοδεσπότη.

Σας καλώ να μη μένετε στην επιφάνεια αλλά να βλέπετε και πίσω από τις τέμπερες

lemon είπε...

Μαρίνα, αυτό ήθελα να πω, ο έρωτας ασχέτως εποχής, τεχνοτροπίας, φωτισμού και εμφάνισης, είναι ίδιος, και πάντα συγκινεί…

Λαμπρούκο, ώστε γιαυτό λοιπόν κάτι δεν μου κολλούσε με το χτένισμα….!
Όμως δεν μου αναλύσατε τον συμβολισμό των τσοκάρων, κι είχα επίτηδες αφήσει το ερωτηματικό για πιθανές εξηγήσεις…

Katerina ante portas είπε...

Επετειακό-λόγω της ημέρας- άραγε αφιέρωμα;
Έξοχο!

Kevlarsoul είπε...

Πολύ καλό art και feeling πόστ! Μπράβο Λέμον!

Τα τσόκαρα με προσγείωσαν στην πραγματικότητα :) είχα χαθεί στους δύσκολους συμβολισμόυς!

Alpha είπε...

To Σπίτι είναι εκεί όπου επιστρέφουμε τελικά και σίγουρα κουβαλάει μια σοφία και μια ποιότητα, που οι καταναλωτικές μας μέρες δεν έχουν.
Προσωπικά δε μου λέει τίποτα ο πίνακας αυτός. Οπως λέει και ο Μόρισευ "it says nothing to me about my life".
Απ την άλλη θα θελα να μου βγάλει το συναίσθημα που περιγράφεις σε καμιά 10άρα χρόνια.
Ισως και 15.
(όπως και να χει αυτα τα post, έχουν αξία-συνέχισε έτσι.Εχουμε ανάγκη περισσότερη τέχνη.)