Η Άνοιξη, περαστικιά απ’ το σπίτι
έσυρε μια χαρακιά στο φεγγίτη.
Άγιασε τα χώματα μ’ άγια μύρα
κι ειν’ ευκές τα χρώματα γύρα γύρα.
Άδειασε κι εδώ κι εκεί τόσα δώρα
και σα μοίρα στοργική φεύγει τώρα
–στην καλή της ώρα.
(Τέλος Άγρας)
Αυτά τα ποιήματα, του Δημοτικού, είναι τόσο απλοικά και τόσο αληθινά ταυτόχρονα, με συγκινούν πάντα πάρα πολύ, τα νιώθω σαν να φέρνουν κάποιο είδος κάθαρσης σ αυτή τη ζωή που ζούμε, μέσα στους κλιματισμούς, ξαναγυρνώντας μας στο τότε, που καταλαβαίναμε την άνοιξη απο τα χορταράκια που φύτρωναν πάνω στα πεζοδρόμια...
...και μην ξεχάσετε να βάλετε Μάρτη , απο σήμερα...!
(ο πίνακας είναι του Federico Andreotti, 1847-1930)
* * * * * * *
16 σχόλια:
Και τώρα φυτρώνουν χορταράκια. Ίσως όχι στα πεζοδρόμια. Μην περπατάς σκυμμένη - κοίταξε ψηλά σε κάποιο ερείπιο, εγκαταλειμένο διατηρητέο και θα το δείς και μέσα στο κέντρο της πόλης.΄
Φέτος οι αμυγδαλιές ανθίσανε νωρίτερα. Οι παλιοί λένε ότι είναι σημάδι ότι ο Μάρτης θα είναι πολύ ...γδάρτης. Θα το δούμε.
Καλό μήνα, καλή άνοιξη.
καλημερα και καλο μας μηνα!
Δημοτικο? τι με θυμησες τωρα!!
μονο να 'ξερες...
;))
Καλό μήνα!
Εξοχο!
Ετσι, για να πώ κι εγώ κάτι: ναι, ήρθε ή άνοιξη - "Το λένε τ' αηδονάκια..."!
Α ! πως χτυπά καμιά φορά τούτ' η καρδιά κι αναφτερά,
τώρα στα γεροντάματα,
σα νιος να ξαναχαίρομαι φεγγάρι-μέρα, αστροφεγγιά,
δύσες, γλυκοχαράματα !
Σαν απ' την τάξη τη μουχλή στο πατρικό μου να γυρνώ,
και νάχω σκόλη τρίμερη,
και να είμαι για το Γαλατά και για το αθάνατο βουνό
με την πλαγιά την ήμερη.
Κ' εκεί, σα να με καρτερούν γιδάρηδές μου πιστικοί,
πρατάρηδες συντρόφοι μου,
μ' άλλους να μπαίνω στο λογγά κι άλλοι απ' την άγναντη κορφή
να ρίχνουν στο πιστρόφι μου.
Κι ακόμα, σα νάν' έτοιμα, τυρί, μυζήθρα, το σφαχτό
και το γλυκό το νιώτικο,
κι από σε πλατανόφυλλα το κοκκορέτσι το ζεστό
και το ρακί τ' Αηλιώτικο.
Κ' ύστερα, σα να μου κρατούν την καλαμάτα στο χορό
βλαχούλες και βλαχόπουλα,
κ' εκεί που σειέμαι και λυγώ και στρίβω και νυχοπατώ,
να μου φωνάζουν : όπουλα ! ..
Α ! πως χτυπάει καμιά φορά τουτ' η καρδιά κι αναφτερά,
και πως μ' ανάβουν τα αίματα,
σα νάμ, εκεί και τραγουδώ με τη φλογέρα συνοδιά:
"Το λένε τ' αηδονάκια στα κλεισορέματα..."
(Μιλτιάδης Μαλακάσης)
Fufute, μα μ έχεις δεί? μου κάνουν παρατήρηση οι φιλοι, οτι πάντα περπατώ σκυμένη, μετρώντας το δρόμο μπροστά μου...
Βασιλική, τι σε θύμησα, πολύ θάθελα να ξέρω, αλήθεια!
Gelial, καλό μήνα σε όλους μας και καλή άνοιξη (ξανά!).
Alombar ευχαριστώ για το ποίημα, άραγε πως ξέρατε οτι ο κύριος Μαλακάσης είναι απο τους αγαπημένους μου? :)
Ορλάντο, δεν πιστεύω να εννοείς πως θα ξεγράψεις εμένα? γιατί θα πέσω να πεθάνω...
Άνοιξη
Χειμώνας δροσερός
και καλοκαίρι κρύο
πόσο να θέλει ο καιρός
μαζί εμάς τους δύο?
Καλό μήνα
Η 'Ανοιξη
Εδώναι, εδώναι, επλάκωσε.
Γυναίκες μαζωχτείτε.
Ομπρός, συναπαντήσ'τετη
Ομπρός ναν τη δεχτείτε.
Να, νάρχεται η γλυκιά 'Ανοιξη
Λουλουδοστολισμένη,
Απάνου σ' ένα γάϊδαρο
Αντρίκια καθισμένη.
Κι οπίσωθέτης τρέχουνε
Κοπάδια γκαριστάδες,
Όλοι ζουρλοί από το αίσθημα,
Όλοι ζεστοί εραστάδες.
Κλοτσούν' τετραποδίζοντες
Και κλαίν' οχ τη χαράτους,
Και ζωντανή στα μάτιατους
Θωρείς τη βουρλισιάτους.
Και ολόθερμα γκαρίζοντες
Τση χάρεςτης πολλη-ώρα,
Τη φέρνουνε αλοτρίγυρα
Ναν τήνε ιδή όλ' η χώρα.
Και αυτή στο δρόμο ερχόμενη,
Φυσώντας αέρα χλιόνε
Γιομίζει ζέστα απάντεχα
Τση πόρτες του σπητιώνε.
Ώστε καψιόνει η νηόνυφη
Στο χλιούτσικο αγεράκι,
Κι ενδύνεται αλαφρότερο
Λινό φορεματάκι.
Και 'βγαίνει και δροσίζεται,
Και βλέπεις το αίσθημάτης,
Που ακούει ναν της εδρόσισε
Ο αγέρας την καρδιάτης.
Αχ! 'Ανοιξη, γλυκιά 'Ανοιξη!
Συντρόφισα του νηώνε,
Ίστρε κοινέ αξεχώριστα
Σερνικοθύλικώνε!
Αν εσύ τώρα εγύριζες
Κι αλλού τα βήματάσου,
Πόσους στον κάμπο ακόλουθους
Ήθελε ειδείς κοντάσου!
Ναι, κι ήθε' ειδείς που οι γέροντες
'Σα δε 'μπορούν' να ελθούνε,
Μένουν' ξοπίσω, κι άδικα
Τους νηούς κατηγορούνε.
Και δε 'θυμόντ' όσα έκαναν
Κι εκείνοι στον καιρότους,
Όντις ακούανε δύναμες
Ζεστές εις τον εαυτότους.
Μα έτσ΄είν... τώρ ας τ' αφήσωμε.
Να, ιδέτε τι κακό
Χωριατοπούλες ώμορφες
Που κάνουνε χωρό.
Αχ 'Ανοιξη, ας γυρίσωμε
Σ' εκείνες το ποδάρι,
Μα βάστα του γαϊδάρουσου
Σφιχτά το χαλινάρι.
Να, ιδέτες που αγκαλιάζουνται
η πουλιό νηότερέςτους,
Κι αμπόνουνται, και πέφτουνε
Και φαίνουντ' οι ωμορφιέςτους.
Αχ 'Ανοιξη, βαστηόσουνε
Απάνου στο σαμάρι,
Και τράβαε του γαϊδάρουσου
Σφιχτά το χαλινάρι.
'Ανοιξη, γλυκιάμου 'Ανοιξη,
Συντρόφισα του νηώνε,
Ίστρε κοινέ αξεχώριστα
Σερνικοθύλικώνε!...
(Ανδρέας Λασκαράτος)
Συγγνώμη γιά την μεγάλη έκταση, αλλά μ'αρέσει πολύ αυτό το ποίημα γιά την άνοιξη.
Ηρθε, δεν ήρθε ακόμα, λίγη σημασία έχει. Τον σκοπό της τον πέτυχε. Μας έβαλε σε σκέψεις ανανεωτικές.΄
Καλό μήνα.
Υ.Γ.
Εγώ πάντως έβαλα Μάρτη :))
Υ.Γ.2
Κωνσταντίνε, ότι και να πεις ΔΕΝ μας ξενερώνεις. Και, ΝΑΙ ζηλεύεις :Ρ
Ναι, πρέπει να έρχεται αυτή η μυαλοσκορπίστρα.
Και δεν είναι ότι είδα τα άνθη να ξεμυτίζουν. Είναι ότι, αν και δεν το συνηθίζω, αντί για λέξεις, έμμετρος λόγος είναι που μου ήρθε να γράψω. Και δεν ήταν για τίποτα άλλο από την γοητεία.
Φορές - φορές καταλαβαίνουμε τα αποτελέσματα από τις αιτίες.
Άλλες φορές τ' ανάποδο.
Κι αν θέλουμε να είμαστε πιότερο αιτίες παρά αποτελέσματα, φαινόμαστε (συγνώμη, καλύτερα πρώτος ενικός), φαίνομαι συχνά αδύνατος μπροστά στη μανία αυτή της φύσης.
Δεν είναι καλή ερώτηση:
Τί αφήνει πίσω της, τώρα, η "μοίρα η στοργική";
Δεν είναι καλή απάντηση;
Αυτή την ερώτηση, αυτή την απάντηση κρατάω από το ποίημα που δώρισες.
Xτες 1η Μάρτη, ένας τεράστιος ήλιος έσκασε μύτη μέσα απ τα σύνεφφα, πάνω απ τον Υμητό, όπως κατέβαινα με τ αυτοκίνητο, στις 7 το πρωί να πάω στη δουλειά.
Εμεινα να κυτάω τό χρυσό του ουρανού και κόντεψα να τρακάρω.
Σίγουρα ήρθε ξανά.
εγώ που δεν μαυρίζω καθόλου, να βάλω "Μάρτη" ή να μη βάλω;
αγαπημένη και ξεμυαλίστρα και ξεσηκώστρα η Άνοιξη :)))
Άνοιξη, άνοιξη
με το ποντικονήσι
τα καλντερίμια τα παλιά
που τα χω σεργιανήσει
το σε,καλο!!
ονειρα με θυμησες,
φωνες,
μυρωδιες...
απαπα μελωσα...
και αυτο δεν μ' αρεσει!
σταματω λοιπον, εδω!!!
καλημερα, ειπα?
:))
Enjoyed a lot! » » »
Δημοσίευση σχολίου