Γιατί έχει πρόβλημα φόρτωσης ο βλογερ αυτές τις μέρες?
Δηλαδή, αν μια μέρα σβήσει, αν χαθεί, αν καταργηθεί, τι θα γίνει?
Θα χαθούμε? Θα χαθούνε τα πόστ και τα κόμεντς μας, κι εμείς μεταξύ μας?
Είναι φυσιολογικό αυτό, αναμενόμενο?
Φαινόμενο της εποχής? Βρίσκεσαι, πίνεις έναν καφέ με κάποιον, τα λέτε και δεν τον ξαναβλέπεις ποτέ?
Αυτό το τίποτα δεν είναι για πάντα-αλλά τίποτα, της Sara Kein, που τόχω για μοτό, για μάντρα, για να με προσγειώνει στη ζωή μου και να μην αφήνει τα πόδια μου να ακολουθούν το κεφάλι μου μέσα στα σύννεφα, ισχύει και για εδώ?
Τι είναι, ο μεγάλος αδελφός?
Αν μια μέρα ο ιδιοκτήτης της εταιρίας, οι μέτοχοι, οι κληρονόμοι, όποιος τέλος πάντων μετράει η γνώμη του, αυτοί που διατηρούν το βλόγερ, αν αποφασίσουν να διακόψουν τη λειτουργία του?
Αν αποφασίσουν ότι δεν έχουν πια κανένα συμφέρον, κανένα κέρδος από μας ή αν απλά του τη δώσει, αν χωρίσει με τη γυναίκα του, αν αποφασίσει να γίνει χορτοφάγος, να πάει στο Θιβέτ, να γυρίσει τον κόσμο με ιστιοφόρο, να κάνει ένα ίδρυμα με τα κέρδη του και να πάρει τα (brokeback) βουνά?
Αν πεθάνει χωρίς να αφήσει διαθήκη?
Πάνε, όλα?
Μήπως έπρεπε να έχουμε ορίσει ένα σημείο you are here σαν αυτά μέσα στα μουσεία (sic) και στα εμπορικά κέντρα (μπλιάχ) για να βρεθούμε και να ξαναρχίσουμε από την αρχή?
Μήπως θα ήταν απλά ένα σημάδι ότι αυτές οι ασχολίες του διαβόλου, που δεν προβλέπονται από τη μηχανή της φύσης, που εξυπηρετούν μόνο συμφέροντα και απομακρύνουν τον άνθρωπο από την κανονική ζωή, είναι εντελώς προσωρινές και προβληματικές και δικαίως αυτοκαταστρέφονται, για να επιστρέψουμε κι εμείς στην κανονική ζωή, στον ήλιο έξω, στους φίλους με τους οποίου μεγαλώσαμε, στην οικογένειά μας? Στα σινεμά και στα διαβάσματα, και στο γράψιμο το χέρι?
Μήπως αυτό το ποστ-και οι ανησυχίες μου είναι απλά ένδειξη ότι έπαθα overdose από το βλογιν, και χρήζω άμεσης απεξάρτησης, εγγραφής στους Ανώνυμους Βλόγερς, και επιστροφή στη φύση (και τα λοιπά παρελκόμενα)?
Είμαι η lemon και είμαι καλά…(όταν ο βλογερ είναι εδώ)!
(αφιερωμένο στον έμπειρο τεχνοκράτη alombar)
* * * * * * *
24 σχόλια:
καλημεριζω!! overdose? αντε καλε... πως βγαζεις αυτο το συμπερασμα...? κυριακη πρωι ειναι, εσυ εκανες ποστ και 'γω κανω σχολιο...
φυσιολογικα πραματα, δηλαδις!!!
(το χανουμε lemon μου, το χανουμε σε λεωωωωωω....
;)))))
ΥΓ:σορρυ για το delete...απλα ειχα ορθογραφικο λαθος...!!!
xaxaaxa
όσο υπάρχει ζωντανό το χιούμορ δεν χάνεται τίποτα
Με κάνεις και ντρέπομαι, όλο αφιερώσεις!
Από την τεχνική πλευρά του πράγματος (πρώτα αυτό επειδή με είπες τεχνοκράτη):
- Μπορείς εύκολα να κρατήσεις ένα πλήρες αντίγραφο του μπλογκ σου στο δίσκο σου και φυσικά μπορείς να κρατάς καθημερινό αντίγραφο. Υπάρχουν διάφορα εργαλεία γι' αυτή τη δουλειά.
- Το blogger δεν είναι παρά ένα μέτριο εργαλείο απλής κι έυκολης δημοσίευσης κειμένων, συνοδευόμενο από ένα άθλιο εργαλείο προσθήκης σχολίων. Θεώρησε βέβαιο οτι θα ξεπεραστεί σύντομα, αν δεν βελτιωθεί σημαντικά.
- Ασχέτως πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, μην αποκλείεις την αυριανή χρέωση ή υποχρεωτική ανάρτηση διαφημίσεων στα μπλογκ.
Από μια άλλη οπτική γωνία, εμείς είμαστε το κέρδος και ο λόγος ύπαρξης της blogger και όχι το ανάποδο. Αρα για να πάψει η blogger πρέπει πρώτα να πάψουμε εμείς. Η να γίνουμε πολύ επικίνδυνοι, πράγμα απολύτως απίθανο, ίσως και αδύνατο. Μπορείς να εκλάβεις τα blogs σαν μια προσπάθεια εύκολης χειραγώγησης - όλοι οι επικίνδυνοι για το σύστημα είναι πια εύκολα εντοπίσιμοι. Αρα η blogger όχι μόνο δε θα πεθάνει αλλά θα βελτιώνεται συνεχώς.
Να γιατί μου αρέσουν οι ευαισθητο-αναίσθητοι τεχνοκράτες. Μετά από αυτά, σιγά μη με πειράξει αν πεθάνουν τα blogs...
Κωνσταντίνε και Αλομπαρ
πολύ ένθαρυντικά τα σχόλια σας
ξεκίνησα να μαθαίνω το dreamweaver για να φτιάχνω ιστοσελίδες αλλά τα παράτησα, ένεκα έλλειψης αρκετού χρόνου.
είναι όντως το καλύτερο κατα τη γνώμη σας?
lemon κι άλλος ρίτσος για σένα:
"...κ είχες στην τσέπη της ποδιάς σου λίγα μύγδαλα, και κάθε τόσο
τ άγγιζες με τα δάχτυλα σου, τάσφιγγες, έτσι να νιώθεις
το στέριο σκήμα τους, την κόψη τους, σα μικρά σφαλιχτά καραβάκια
που μες στ αμπάρι τους σφιχτοκρατάν την άσπρη ψίχα-
Τα σκληρά μύγδαλα τ αγγίζαμε μέσα στην τ΄σεπη μας,
γιατί το βράδι
ήτανε διάφεγγο πολύ, διάφεγγη κι η ψυχή σου, διάφεγγη κι η ζήση
και δίχως να το καταλάβεις σούφευγε μες απ τα χέρια."
Κωνσταντίνε και Αλομπάρ
να βρε, ο mosaic ξέρει να φέρεται σε μια γυναίκα, ποίημα του Ρίτσου μου έφερε για να καθησυχάσει τους φόβους μου, όχι αναλύσεις τρομακτικές για τον big brother, τις προσπάθειες χειραγώγησεις και την μάζα χρηστών...!
Βασιλική, πολύ χαίρομαι που δεν είμαι μόνη μου...είδες και τους άλλους? τι Κυριακή, τι τριήμερο,τι ήλιος, τι χαρταετοί, εμείς εκεί (εδώ), κολημένοι...!
Mosaic, μάθε HTML "με το χέρι" πρώτα - εδώ ένα καλό σχολείο.
Λεμονίτα, κοντρούλα στους στίχοι;
Ντύθηκες Μακρυγιάννης τις απόκριες
κι άρχισες να μιλάς για ελευθερία
σ' εμάς που ακόμα δεν έκλεισαν οι πληγές
και τρέχουν μια πηχτή θανάσιμη ιστορία.
Ήρωά μου, αίνιγμά μου
και στο τρόλεϊ γείτονά μου
ανθρωπάκο καθημερινέ
σ' έχω συνεταίρο
για τα περαιτέρω
ένοχε μαζί κι αθώε μου εαυτέ.
Έλεγες ήρθα να σας λύσω τα δεσμά
και μες στου Φλόκα είσαι δύο αιώνες
καφέ να πίνεις και η λήθη να κερνά
ποιός θ' ανταμείψει πια τους τόσους μας αγώνες;
Λέοντας, χαμαιλέοντας κι οδηγητής
κι όλοι ντυμένοι πάντα κάποιον άλλο
εγώ, εσείς κι αυτοί στο τέλος της γιορτής
θα μοιραστούμε της αλήθειας το ρεγάλο.
Αγαπημένη lemon,
είτε εξαρτημένη είτε απεξαρτημένη θα παραμείνεις χαριτωμένη, ευχάριστη και μυρωδάτη σαν αμάραντος ανθός λεμονιάς και ξανθός καρπός μαζί.
Πολλά φιλιά
Με αγάπη
Παράγραφος
Λέοντας, χαμαιλέοντας κι οδηγητής
κι όλοι ντυμένοι πάντα κάποιον άλλο
εγώ, εσείς κι αυτοί στο τέλος της γιορτής
θα μοιραστούμε της αλήθειας το ρεγάλο.
Τι θαυμάσιο...! Θα μπορούσε να είναι το περιεχόμενο ενός πόστ με τίτλο Ο κύκλος των χαμένων ευ-βλόγερς...! Ξέρουμε άραγε ποιός τόγραψε?
Alombar, ευαισθητο-αναίσθητε τεχνοκράτη, πας γυρεύοντας για κι άλλη αφιέρωση, μου φαίνεται...
Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
Στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
Και πως ο κόσμος είναι ανήμερο θεριό
Και όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω
Και όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
Μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
Είμαι μικρός πολύ μικρός για να τα αλλάξω
Μα εγώ με ένα άγριο περήφανο χορό
Σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω
Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
Θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
Καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω
Σε ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι
(του κυρίου Αγγέλακα-φυσικά)
Χαχαχα... ζήτω το ελληνικό τραγούδι;
Βγάζω τη φόρμα του καλού πρωταθλητή
κρύβω στο ράφι τα αθλητικά μου είδη,
κάνε μονάχη σου και το διαιτητή
το πουλημένο κέρδισέ το το παιχνίδι.
Αν λέω αν, παίζεται το παν
δίχως θεατές, χωρίς ρακέτα
αν θέλεις αν, νίκες δωρεάν
τότε τα παιχνίδια κέρδισε τα,
δεν μπαίνω στο παιχνίδι σου - όχι δωρεάν.
Αν λεω αν, είσαι κάτι σαν
γήπεδο αδειανό, ψυχρή κερκίδα
αν παίζεις αν, με σινιέ μπουφάν
τότε δε σε ξέρω δε σε είδα,
δεν μπαίνω στο παιχνίδι σου -όχι δωρεάν.
(Τριπολίτης, Μικρούτσικος, Παπακωνσταντίνου)
Μην αφιερώσεις ποστ, γράφτο όμως :)
Μακρυγιάννης λοιπόν λέγεται...ευχαριστώ Πάνο, θα πάω να δω και το site του κυρίου Ρασούλη, ναι.
Ωρες? δε λες τίποτα, δεν ξέρω τι θα γίνει μ αυτή την κατάσταση..κάποια στιγμή θα γράψω ενα απελπισμένο ποστ, στην άκρη της γλώσσας μου τόχω...
Αυτό, το βλογιν, είναι η επιβεβαίωση στην πράξη της ρήσης οτι όλα είναι ένα : τόσες ώρες, τόση κούραση, τόση απομόνωση, τόση ζαλάδα, μα και τόσο κόλημα, τόση ευχαρίστηση, τόση κάλυψη, τόση εκτόνωση, πολύ ακραία όλα, θα υπερβάλλω λίγο τώρα αλλά νομίζω οτι έτσι θα πρέπει να τόχετε νιώσει κι εσείς: ώρες ώρες νομίζω οτι κάπως έτσι πρέπει να έχουν νιώσει οι χρήστες, θα πάω κι ας μου βγεί και σε κακό...
Δεν έχω σχεδόν καθόλου γνώσεις πάνω στη μουσική, με εντυπωσιάζεις, όσο και η Μιραντολίνα...
Ομως όταν αξίζει κάτι, σε χτυπάει κατακέφαλα ακόμα και άσχετος να είσαι, έτσι δεν είναι?
..σιγά μην κλάψω, σιγά μη φoβηθώ...
Απίστευτο από που μπορεί να ξεκινήσει ένα ποστ και που μπορεί να φτάσουν τα σχόλια. Το βλογειν είναι ευ-βλογία λοιπόν. Αν συνεχίσουν έτσι όλοι οι βλόγερς του κόσμου ... ΤΡΕΜΕΤΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ.
Να πετάξω και εγώ, εν μέσω στίχων πολύχρωμων που πέφτουν από παντού σαν κομφετί και σερπατίνες, το σχόλιό μου:
Δεν θα έρθει δα η καταστροφή αν οι υπηρεσίες blogger πάψουν να μας υπηρετούν.
Το καλό θα έχει γίνει.
Πόσοι και πόσοι δε θα έχουν ανακαλύψει ή θυμηθεί το ότι μπορούν να γράφουν;
Να σκέφτονται;
Να επικοινωνούν;
Να δημιουργούν δεσμούς;
Βέβαια όλοι οι δεσμοί είναι φθαρτοί.
Τί άλλο από χάρα θα πρέπει να μας δίνει αυτή η αλήθεια;
Δεν είναι υπερβολική δόση.
Κι αν είναι, έχει τη σημασία και το ρόλο της στη ζωή αυτού που την παίρνει.
Δε θα σε σκοτώσει.
Ίσως όμως σε ταρακουνήσει έτσι ώστε να ξαναβρείς τις ισορροπίες που πραγματικά επιθυμείς.
Ή ίσως, όχι να τις ξαναβρείς, αλλά να τις ανακαλύψεις...
Η γραφή λειτουργεί με έναν υπέροχο τρόπο:
Στοιχειοθετεί (όπως στα παλιά τυπογραφεία) τις σκέψεις, τις έγνοιες και τις θύμισες.
Δεν αφήνει την σκέψη να μείνει στη μήτρα της και να πεθάνει από ασφυξία. Την ξελευτερώνει και της δίνει αέρα να φουσκώσει τα πανιά της και να ταξιδέψει μακριά από το καρνάγιο που πρωτοναυπηγήθηκε.
Παίρνει τη δικιά της υπόσταση.
Αποκτά τη δικιά της ζωή.
Το μέσον είναι μόνο το μέσον.
Ας το υπολογίζουμε και ας το χρησιμοποιούμε, αλλά ας μην το κάνουμε σκοπό.
Ίσως κάποτε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε κι αυτή τη γραφή, κι αυτό τον λόγο. Να επικοινωνούμε χωρίς αυτά τα μέσα.
Ψυχή με ψυχή.
Να αρκεί ένα κοίταγμα να ανακαλύψουμε όλα αυτά τα αξιαγάπητα και τα αποτρόπαια του εαυτού μας και να "καταργήσουμε τα του νηπίου".
Ως τότε, θα ψάχνουμε σαν όντα που αποζητάν την επιβίωσή τους να καλύψουμε τις ανάγκες μας:
Την ανάγκη της επικοινωνίας.
Την ανάγκη της περίθαλψης των ιδεών.
Την ανάγκη της δημιουργίας τέχνης.
Την ανάγκη να γράφουμε.
Αν καταργηθεί το ένα μέσο, θα βρούμε σίγουρα άλλο.
Θα παλέψουμε να επιβιώσουμε.
Θα αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλο με τον ίδιο τρόπο που τον αναγνωρίζουμε και τώρα.
Χωρίς τα ίδια ψευδόνυμα.
Με τα ίδια ονόματα και τις ίδιες ταυτότητες εικόνων και ιδεών.
Πότε φύγαμε απ' τους φίλους με τους οποίους μεγαλώσαμε;
Απ'την οικογένειά μας;
Τα σινεμά και τα διαβάσματα, και το γράψιμο το χέρι;
Αυτά είναι ακόμα εκεί.
Είναι μέσα στις σκέψεις, τα λόγια και τις γραμμές που γράφουμε.
Ακόμα για αυτούς γράφουμε.
Κι αν το γράψιμο δεν είναι με μολύβι και χαρτί, άλλαξε μόνο το μέσο, όχι η καρδιά που το χρησιμοποιεί.
Αν χάνουμε έτσι τη δυνατότητα της εξάσκησης του γραφικού μας χαρακτήρα, θα μπορέσουμε να βρούμε άλλους δέκα τρόπους σαν αυτό να κάνουμε δικό μας και ιδιαίτερο το γράψιμο μας.
Θα βρούμε άλλες ουρίτσες και άλλες καμπύλες και γωνίες να στολίζουν το λόγο και να δίνουν το νόημά τους.
Κι έτσι, θα βρούμε τον ιδιαίτερο τρόπο μας να μην ξεχωρίζουμε, μα να γινόμαστε ένα με τον κόσμο, όπως πάντα επιθυμούμε ανοίγοντας τα φύλλα της καρδιάς μας μπροστά σε όσους δεν ξέρουμε.
Αν πάψουν τα blogs, η ανάγκη ίσως να μας κάνει να ανοίξουμε πιο θαρρετά τα φύλλα της καρδιάς μας σε όσους δεν ξέρουμε, μα, το ακόμα πιο δύσκολο, και σ'αυτούς που ξέρουμε. Έχοντας τη γνώση τώρα πια απ' την ως τώρα εμπειρία μας και τα blogs πως μπορούμε να είμαστε αποδεκτοί, όχι για αυτό που οι άλλοι νομίζουν πως ξέρουν για εμάς, μα για αυτό που έχουμε μέσα μας και μας ορίζει.
Έχω κι άλλα πολλά να γράψω για τις ανησυχίες (σου), μα δε θέλω πιότερο να μακρυγορώ. Είναι και μια αίσθηση πως επαναλαμβάνομαι.
Υ.Γ.: Χμ...Για αυτό δεν γράφω τίποτα στο blog μου, τα γράφω όλα στα άλλα...:-Ρ
Η γραφή λειτουργεί με έναν υπέροχο τρόπο:
Στοιχειοθετεί (όπως στα παλιά τυπογραφεία) τις σκέψεις, τις έγνοιες και τις θύμισες.
Το μέσον είναι μόνο το μέσον.
Ας το υπολογίζουμε και ας το χρησιμοποιούμε, αλλά ας μην το κάνουμε σκοπό.
Θα αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλο με τον ίδιο τρόπο που τον αναγνωρίζουμε και τώρα.
Έχοντας τη γνώση τώρα πια απ' την ως τώρα εμπειρία μας και τα blogs πως μπορούμε να είμαστε αποδεκτοί, όχι για αυτό που οι άλλοι νομίζουν πως ξέρουν για εμάς, μα για αυτό που έχουμε μέσα μας και μας ορίζει.
Ανώνυμε, τι να πω, τα είπες όλα, με κάλυψες από παντού, πόσο δίκιο έχεις...δεν τα είχα σκεφτεί έτσι τα πράγματα, θέλω κι άλλο χρόνο, να σκεφτώ.. ευχαριστώ :)
"Αν αποφασίσουν ότι δεν έχουν πια κανένα συμφέρον, κανένα κέρδος από μας ή αν απλά του τη δώσει..."
ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ "ΑΓΟΡΑΣ" (ΗΜΩΝ ΔΗΛΑΔΗ)
"...ένα σημάδι ότι αυτές οι ασχολίες του διαβόλου, που δεν προβλέπονται..."
ΜΑ, ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ. ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ (Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ) ΖΩΗ ΜΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ.
"...έπαθα overdose από το βλογιν, και χρήζω άμεσης απεξάρτησης..."
ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ/ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΗΣ/ΜΕΣΟ (ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΚΟΣΤΟΣ). Π.Χ. Το ιστοπλοϊκό σκάφος πρέπει να έχει και μηχανή ή κουπιά
Κωνστανίνε, γιατί γράφεις κινέζικα και δε μου γράφεις κανένα ποίημα κι εσύ?? (άκου άναμπελ, πολύ πετυχημένο, χαχαχα!!)!
Fufute, αυτό το σεμινάριο μάρκετιγκ μας έκανε μεγάλο κακό, μου φαίνεται...Δεν είναι περίεργο που αναλύουμε θέματα της ψυχής με όρους της αγοράς?
Εχω κι εγώ κολημένο απέναντί μου εδώ, όσο υψηλότερη είναι η απόδοση που θέλουμε να πετύχουμε, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος που πρέπει να αναλάβουμε, κομένο απο σεμινάριο για επενδύσεις, αλλά πόσο ταιριαστό είναι με τα ρίσκα που έχουμε να πάρουμε στη ζωή μας, εε??
Με προβληματίζεις, λες να είναι κακό; Δε νομίζω να είναι ανάλυση της ψυχής. Ίσως της δράσης της, των "συναλλαγών" της...
Προσπάθησα να αποφύγω την τεχνοκρατική "ρετσινιά" με το ιστιοπλοϊκό σκάφος αλλά δεν τα κατάφερα... λολ
Anyway, να μην πω άλλα "τεχνοκρατικά", δε διεκδικώ κάτι τέτοιο. Εξάλλου ο τίτλος απενεμήθη στον Alombar...
Ευτυχώς ή δυστυχώς είναι ταιριαστό με τη ζωή.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία (των "κοινών θνητών") ισχύει το high risk - high profit.
Εκτός αν κάποιος είναι πολύ χαρισματικός, κωλόφαρδος, έχει το κοκκαλάκι της νυχτερίδας ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο και καταφέρει high profit με low risk.
@Κωνσταντίνε και alombar:ευχαριστώ για τις συμβούλες
έσωσα τα post σας σε word για περαιτέρω χρήση
@ανώνυμε: τα είπες όλα κι ακόμα περισσότερα- σε ποιο blog γράφεις?
@lemon :συμφωνώ με το στόλισμα που σου κάνει ο(η) παράγραφος.Μας ενώνεις σαν του Διακογιάννη τη φωνή.Να σαι καλά!
παρατήτηση-γνώμη μου:το blogging θα αλλάξει τον κόσμο.Προς το καλύτερο.το πολύ καλύτερο!
Lemon σε μισώ αφάνταστα!!!! Με κόλλησες τον virus του blog !!!!!!!! και φυσικά και την ανησυχία. Τώρα που ξεκίνησα εγώ λες να του την καρφώσει κανενός να πάει να γίνει βουδιστής ή χορτοφάγος και να ψάχνομαι κι εγώ μέσα στο χάος των bloggers??????
Αυτό που φοβάσαι μπορεί να συμβεί κάποτε. Μου έχει συμβεί σε παρόμοιο forum, στις κοινότητες του MSN. Ξαφνικά ο manager έσβυσε την κοινότητα. (Απ' ό,τι άκουσα τον υποχρέωσε η γυναίκα του που φοβήθηκε μην γνωρίσει καμιά γκόμενα εκεί μέσα και την κερατώσει!). Και όλοι εμείς που επικοινωνούσαμε για δυό χρόνια χαθήκαμε! Νομίζω, όμως ότι το πιό άγριο είναι να έχεις κάνει σεξ με κάποιον/αν και να μην θέλεις/θέλει να ξανασυναντηθείτε! Σήμερα αγκαλιάζεις, φιλάς, γλύφεις, οργάζεσαι, οργάζεται κι αύριο: "δεν σε ξέρω!" Μου έχει συμβεί να είμαι κι από τις δύο πλευρές. Μετάνοιωσα για την δική μου συμπεριφορά. Κι ένοιωσα άσκημα για τις γυναίκες που έκαναν το ίδιο που έκανα εγώ σε άλλες! Ίσως η συνειδητοποίηση του πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη επικοινωνία, κάθε είδους, μας βοηθήσει...
Επίκουρε, αυτό που περιγράφεις είναι σαν ξαφνικός θάνατος, δεν είναι? και πονάει, διότι παρόλη την ανωνυμία, απέναντι βρίσκονται κανονικοί άνθρωποι, και μάλιστα πιο ξεγυμνωμένοι απο οτι στην "πραγματική" ζωή, γιαυτό και ίσως πιο "πραγματικοί άνθρωποι" απο τους υπόλοιπους...
Δεν ξέρω, μάλλον είναι κι αυτό ένα απο τα ρίσκα που παίρνουμε στη ζωή μας, σαν να βγαίνεις με το αυτοκίνητο σε ελληνικό δρόμο για τριήμερο, ας πουμε...
Πάντως χθες που ο βλογερ είχε πρόβλημα όλο το απόγευμα, έχασα πάνω απο 3 ώρες κυτάζοντας την οθόνη και κάνοντας συνεχόμενες προσπάθειες να μπώ, αντι να κλείσω και να κάνω κάτι άλλο, για ένα απόγευμα τουλάχιστον...
Οπως όλα στη ζωή:οτι δίνει πολύ χαρά, δίνει και πολύ πόνο αν το χάσεις, (και με όρους αμοιβαίων κεφαλαίων:όση υψηλότερη είναι η απόδοση που θέλουμε να πετύχουμε, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος που πρέπει να αναλάβουμε, χαχα!!).
Αποκωδικοποίηση....: ψυχής, σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,.....
Σχηματοποίηση λόγου, κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....
Δημοσίευση σχολίου